Important #2

Λοιπόν, ladies and gentlemen, με μεγάλη χαρά ανακοινώνω την συνεργασία μου με το ελληνικό webzine metal-paths. To link του site μπορείτε να το βρείτε εδώ: http://www.metalpaths.com/! Φυσικά θα προσπαθήσω να μην χάνομαι απο το sludger's inferno, είτε αυτό σημαίνει ότι θα αναδημοσιεύω κριτικές που κάνω ή κάποια άλλα κείμενα. Cheers!





P.S RIP στον μεγάλο Jeff Hanneman. Η μεταλ σκηνή έχασε ένα απο τα μεγαλύτερα ταλέντα της, και εμείς έναν ακόμα παιδικό ήρωα! 

Πανδημία- Μοντέρνα Πανούκλα

Από τις πιο ταραγμένες μουσικές σκηνές του πλανήτη, το ελληνικό punk κατακλύζεται από ενέργεια και ζωντάνια, μιας και πολλά ανερχόμενα πια σχήματα κρατάνε τα ηνία του χώρου, περιοδεύοντας σε όλη την Ελλάδα και δίνοντας σκληρές εμφανίσεις και αυτοργανωμένους χώρους και μη. Συνδυάζουν τον αναρχικό παλμό με punk μελωδίες, άλλοτε με πιο rock στοιχεία, άλλοτε ταξιδεύοντας προς σκληρότερα είδη μουσικής. Αυτό το μήνα, κυκλοφορεί λοιπόν και η νέα κυκλοφορία των ‘Πανδημία’, ένα LP που πρώτα το ακούσαμε όλο στο bandcamp της μπάντας, αλλά στη συνέχεια αναμένεται να κυκλοφορήσει και σε υλιστική μορφή. Το όνομα του LP, ‘Μοντέρνα Πανούκλα’, φανερώνει το λογοπαίγνιο για τη σάπια καθημερινότητα μας, και όλος ο δίσκος αποτελεί φόρο τιμής για την κατάληψη στη Villa Amalias!

Οι Πανδημία ανεβάζουν τον πήχη ψηλά, ηχογραφούν εννέα καλοδουλεμένα κομμάτια, μνημεία σκληρού ήχου, με αρκετές rock επιρροές και κιθαριστικά σημεία που ξεφεύγουν από τις καθιερωμένες punk μουσικές φόρμες. Έπειτα από μια επιβλητική εισαγωγή, με τις κιθάρες να θυμίζουν μεταλ καταστάσεις, ανοίγεται ένας punk ορίζοντας, ο οποίος σπάει απευθείας κόκκαλα χωρίς ενδοιασμούς. Το λαρύγγι του frontman μας ξυπνά άκρως επιθετικά συναισθήματα, και κάθε κομμάτι τους έχει κάτι ιδιαίτερο να μας μιλήσει για αυτό, μια ιστορία να ξετυλίξει μπροστά μας, φέρνοντας τη ζοφερή παγκόσμια πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας.

Ο ήχος τους δουλεμένος, πειθαρχημένος, με σωστές δομές και συνοχή. Οι ‘Πανδημία’ απορρέουν απίστευτη ενέργεια καθώς περνάνε τα λεπτά και καταφέρνουν και συνδυάζουν το αναρχικό punk των 80’ς με πιο σύγχρονα ροκ στοιχεία, θυμίζοντας παλιές χρυσές εποχές αγγλικού πανκ-ροκ και όχι μόνο. Ακούγοντας το δίσκο, καταλαβαίνει κανείς ότι το μπάσο παίζει σπουδαίο ρόλο στις συνθέσεις, με πρωτότυπα και κολλητικά ριφ, ενώ οι κιθάρες έρχονται να συμπληρώσουν τον ήχο των Πανδημία, σε ρυθμούς γεμάτους εκφραστικότητα. Οι νότες σου κολλάνε εύκολα στο κεφάλι, χωρίς να είναι απαραίτητα cheesy.

Συνολικά, το LP ακούγεται πολύ ευχάριστα, διαπαιδαγωγεί και επιμορφώνει όπως θα λέγαμε υπό άλλες περιστάσεις! Ο καταλληλότερος φόρος τιμής για τις καταλήψεις και τους αυτόνομους χώρους και ένα μοντέρνο soundtrack είναι γραμμένος από τους ‘Πανδημία’ ακριβώς σε αυτόν τον δίσκο. 

Universe217- Never

Δύο περίπου χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, επιστρέφει ένα από τα πιο αγαπητά συγκροτήματα του ελληνικού underground. Οι Universe217, τους οποίους είχαμε την ευκαιρία να τους ακούσουμε σε αρκετά live αυτόν τον καιρό, μιας και η μπάντα είναι μια από τις πιο σκληρά εργαζόμενες, κυκλοφορούν το ‘Never’, ένα δίσκο πραγματικό οδοστρωτήρα και για εμένα ίσως και το καλύτερο της καριέρας τους μέχρι στιγμής. Αν παραβλέψουμε ίσως το λίγο αδιάφορο εξώφυλλο ( με ένα πολύ ωραίο λογότυπο βέβαια), το εσωτερικό του δίσκου άξιζε την αναμονή μετά το εξαίρετο ‘Familiar Places’.

Η συνταγή είναι η γνωστή. Doom και sludge ατμοσφαιρικά τερτίπια, κολλητικά ενίοτε ριφ, συναίσθημα και μια φωνάρα στο μικρόφωνο. Ο ήχος τους πιο επιβλητικός από ποτέ, και οι συνθέσεις αρκετά δουλεμένες. Η μπάντα παρουσιάζει και κομμάτια όπως το ‘Enter/Mark my word’(μόνο σε εμένα φαίνεται άραγε πώς άνετα είναι ένα κομμάτι αυτά τα δύο;) , ‘Electrified’, τα οποία κυρίως κινούνται σε βαρύτερα και λιγότερο ατμοσφαιρικά επίπεδα, ενώ αντίθετα, κομματάρες όπως το ‘She’, το ‘Stay’ και το ‘Never’ είναι γεμάτες από αργόσυρτες μελωδίες, ακουμπάνε τη sludge( κυρίως το Never) και την post αργή μουσική, αλλά παραμένουν στο προσωπικό στυλ των Universe217.

Τα ambient στοιχεία προσδίνουν έναν αρκετά συναισθηματικό τόνο στη μουσική του συγκροτήματος, καθώς και τα εξαίρετα φωνητικά που ακούμε από τα live κιόλας.  Γενικά υπάρχει μια ομόφωνη από τους οπαδούς ομολογία ότι στις studio δουλειές τους οι Universe217 ‘χάνουν’ λίγο, απ’όσα μπορεί να ακούσει κανείς και να δεί σε ένα live τους. Προσωπικά δεν νομίζω πώς συμβαίνει κάτι τέτοιο, και το ‘Never’ είναι ο δίσκος που το αποδεικνύει αυτό, μιας και δεν λάχει σε δυναμικότητα και ποιότητα ούτε στο ελάχιστο.

Ελπίζω να συνεχιστεί αυτή η πορεία που έχουν χαράξει οι Universe217 και να μην στραβώσει κάπου η μπάντα, μιας και έχουν ήδη τρείς αρκετά ποιοτικές δουλειές και σίγουρα θα αναμένεται και συνέχεια. Μέχρι τότε, αναμένουμε για το Shamans of Grief για να τους απολαύσουμε όπως πρέπει, παρέα με τους Agnes Vein και τους Dreamlongdead! Και επειδή είναι απλά ένα κομμάτι του tour των Universe217 αν έχετε τη δυνατότητα να τους πετύχετε κάπου, να το πράξετε! 

Ruined Families- Blank Language

Η ελληνική underground σκηνή χτυπά ξανά. Και αυτή τη φορά μέσα στην καρδιά, κάτω από τη ζώνη και τα συναφή.  Κοινώς, έχουμε να κάνουμε με το LP των Ruined Families, οι οποίοι παίζουν βαρύ και ασήκωτο hardcore, με grind στοιχεία, με punk στοιχεία και με περισσή ενέργεια την οποία δείχνουν μέσα από κάθε τους κυκλοφορία, αλλά και όπως θα δούμε σύντομα και πάνω στο σανίδι. Το νέο τους LP, με τον τίτλο ‘Blank Language’ ανύψωσε τη μπάντα ένα σκαλοπατάκι παραπάνω από τις προηγούμενες δουλειές, και κυρίως από το EP που είχαν κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν.

Με τα κομμάτια να κινούνται κλασσικά στο γνωστό ολιγόλεπτο όλεθρο, κάθε ένα από αυτά είναι ένα τρίλεπτο κονσέρτο από δυναμικότητα, ζωντάνια, αγανάκτηση, πόνο και θυμό.  Τα περισσότερα από αυτά τρέχουν, χωρίς να βασίζεται η μπάντα στο γόητρο των ριφ, αλλά μπερδεύοντας μουσικά με γρήγορες εναλλαγές και σκοτεινά πατήματα, κάνοντας τον δίσκο δύσκολο να χωνευτεί αλλά όταν αυτό γίνει να αγκαλιάσει τον ακροατή με μοναδικό τρόπο. Σε περιπτώσεις όπως του ‘208’ και το ‘Easy livin’ η μπάντα ακούγεται περισσότερο punk(σκοτεινότερο και βιαιότερο), κρατώντας τα hardcore στοιχεία στα φωνητικά κυρίως.

Στο στιχουργικό τομέα, που είναι άλλωστε και προσωπικό φετίχ, μπορώ να πώ ότι είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από το brainfuck που προκαλεί η μπάντα. Και τα καταφέρνει πολύ καλά, αναφέροντας ζητήματα όπως η γονική καταπίεση, η κοινωνική επανάσταση, η σημερινή ζωή-φυλακή, η ανάγκη για πτώση κάθε τείχους μεταξύ των κρατών και πολλά ακόμα, καθημερινά ζητήματα που αφήνουν μια πικρή γεύση στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η μουσικές εκρήξεις, τα φωνητικά που φτύνουν αίμα και η συνολική ατμόσφαιρα συνθέτουν την κατάλληλη μουσική υπόκρουση για τέτοιου είδους προβληματισμούς.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω, πώς παρόλο που θεωρώ τον δίσκο έναν από τους καλύτερους της χρονιάς και της ελληνικής σκηνής φέτος (και άξια λαμβάνει έναν τέτοιο τίτλο από όλους), θα ήθελα να δώ τη μπάντα να δουλεύει πιο μεθοδικά την παραγωγή της, όχι απαραίτητα με το να την αποκρυσταλλώσει και να ‘χαλάσει’ ότι χαρακτηρίζει τον ήχο των ruined families.  Ακόμη, θα ήταν ενδιαφέρον να ακούσουμε περισσότερες κιθαρογενείς μελωδίες από δαύτους όπως στο εξαιρετικό ‘ Books As Weapons’. Από δώ και έπειτα αφήνω τη μουσική να μιλήσει!

Jess And The Ancient Ones- Astral Sabbat EP

Είχα καιρό να επιστρέψω γράφοντας κάποια λόγια για δίσκους που ακούω ή που άκουσα γενικά. Και αυτό, όχι επειδή τώρα δεν έχω ακούσει αρκετά καλά πράγματα αλλά επειδή λίγα ήταν που με κράτησαν προσηλωμένο σε αυτά. Σημεία των καιρών μάλλον. Αλλά πρόσφατα έπεσε στα αυτιά μου, το νέο EP των ‘Jess and the Ancient ones’, ενός Φινλαδικού μουσικού σχήματος που παίζει φανταστικά αυτό που πρεσβεύει, το οποίο είναι μια θάλασσα γεμάτη 70’s rock, doom ήχους, λίγο heavy rock σε παλαιότερα κομμάτια της και έχει ψυχεδελική διάθεση. Δεν θα μπώ στο τρυπάκι της κατηγοριοποίησης γιατί πραγματικά τα βρίσκω σκούρα με τους συγκεκριμένους. Το 2012 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ομότιτλο δίσκο, αλλά επέστρεψαν ξανά με ένα Ep τριών κομματιών.

Όπως προείπα, οι Jess and the ancient ones, ηχογράφησαν μόλις τρείς κομμάταρους, αλλά διόλου δεν μας χαλάει αυτό γιατί τα έχουμε ξαναπεί, κάλλιο ένα μπόμπα EP παρά ένα full length γεμάτο fillers. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και εδώ. Τα κομμάτια όλα κινούνται στο γνωστό σε όλους μας vintage 70’s ήχο, με ξέφρενους ρυθμούς πλήκτρων και τσαμπουκαλεμένες κιθάρες. Αυτό βέβαια που τραβάει κάθε προσοχή είναι τα φωνητικά από την Jess, παθιασμένα και ακριβώς μέσα στο μαγευτικό vintage τοπίο που ζωγραφίζει η μουσική τους. 

Να σημειώσουμε ότι το ‘Long and Lonesome Road’, είναι στην πραγματικότητα διασκευή από τους Shocking Blue, ενός rock συγκροτήματος που βρήκε απήχηση στο τέλος των 60’ς με 70’ς. Το EP περιέχει πραγματικά τα πάντα: Από το δυναμικό Astral Sabbat, τίγκα στις surf rock επιρροές και στα πλήκτρα που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ραχοκοκκαλιά της σύνθεσης. Στη συνέχεια έρχεται η διασκευή του δίσκου, που απλά απογειώθηκε στα χέρια του συγκροτήματος. Ερωτικά φωνητικά και αστείρευτη ενέργεια, χωρίς να εκλείπει μια πιο doom και σατανική ατμόσφαιρα στο ροκ των Φιλανδών.  Το More than Living είναι αρκετά πιο χαλαρό, πιο ταξιδιάρικο κομμάτι, με καθαρές κιθάρες, μελωδικά σόλο στα πιο ‘σκληρά σημεία’ του κομματιού, όμορφα και εξαίσια φωνητικά και το γνωστό bluesy άγγιγμα που θυμίζει μουσικές από άλλες εποχές.

Έπειτα από το όχι και τόσο σπουδαίο για εμένα δίσκο των Graveyard, το κάρμα με αποζημιώνει με έναν καλό δίσκο στο ύφος που παραπέμπει σε 40 χρόνια πίσω(πέρασαν άραγε τόσα;). Και με το εύφορο έδαφος που βρίσκει το vintage rock στην εποχή μας, άργησε να έρθει και μια κυκλοφορία σαν και αυτή και το 2013. Long live the 70’s! 

One for the good old times

Teenage mode on:

Δεν συνηθίζω να κάνω τέτοια ποστ στο blog και γενικότερα. Δεν μου αρέσουν τόσο πολύ οι συναισθηματισμοί και οι αναπολήσεις. Αυτό ίσως είναι και  η εξαίρεση. Όπως πληροφορήθηκα εγώ και όλοι οι λοιποί της ροκ/μέταλ μουσικής σαν σήμερα πέθανε ο Clive Burr. Ποιος ήταν ο Clive Burr; Ήταν ο drummer των τριών πρώτων άλμπουμ των Iron Maiden! Ναι καλά ακούσατε των Iron maiden. Σήμερα αν ρωτήσεις τον μέσο μεταλλά για αυτή τη μπάντα θα αρχίζει να κράζει σεντόνια και να χύνει άπειρο δηλητήριο όπως όλοι μας άλλωστε. Ξεπουλημένοι, αδιάφοροι πλέον μουσικά και άλλα τέτοια πολλά. Γιατί όμως ο θάνατος του να σημαίνει πια τόσα πολλά για κάποιον; Όπως και με τον θάνατο του Dio όταν φεύγουν τέτοια άτομα από τη ζωή νιώθω κάτι να χάνεται και από εμένα. Να πάμε λίγο πίσω τον χρόνο;

Οι εποχές του γυμνασίου και γενικά της παιδικής ηλικίας είναι αυτές που καθορίζουν στην μετέπειτα πορεία τον άνθρωπο είπε ο Freud και πολλοί ακόμα. Είσαι λοιπόν γυμνάσιο και ανακαλύπτεις τον σκληρό ήχο για πρώτη φορά. Πρώτο όνομα που ακούς είναι φυσικά οι Iron Maiden. Αγοράζεις μετά κάτι από δαύτους, και που πάει το μάτι σου; Στο Number of the beast φυσικά. Ναι εκεί όχι στο Fear. Στο Number of the beast, όπου έχουμε Harris, Dickinson, Murray, Smith και Burr στα drums. Εννοείται πώς ότι ακούγεται εκείνη την περίοδο μετατρέπεται σε καλτίλα. Και στη συνέχεια όταν προχωράς παρακάτω ανακαλύπτεις δύο δισκάρες καθαρού heavy με punk στοιχεία, το Iron Maiden και το Killers.

Όλα αυτά χαρακτηρίζονται από την έκρηξη αδρεναλίνης στο drumming του Burr, την λιτότητα που τον χαρακτηρίζει. Δημιουργεί ύμνους αυτή η μουσική. Και έχουμε κομματάρες όπως Killers, Iron Maiden, Phantom of the Opera, Invaders, Run to the Hills, Wrathchild,  Remember Tomorrow που ξέρεις ότι δεν θα έβγαιναν ποτέ αν δεν υπήρχε ο Burr (και ο Di’Anno για τους πρώτους δύο δίσκους αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Πές μου λοιπόν όταν είσαι πιτσιρικάς και προσπαθείς να πιαστείς από κάπου, ακολουθείς ένα συγκεκριμένο μοτίβο ζωής αλλά γαμιέσαι από παντού (κοινωνία, σχολείο κτλ), και το μόνο που σου μένει είναι η μουσική σου και οι φίλοι σου τότε πώς να μείνεις απαθής όταν πεθαίνει ένα παιδικό είδωλο;

Ε σε πιάνει κάτι..και είναι αυτές οι αναμνήσεις που σου έρχονται και συνοδεύουν τις δισκάρες. Γιατί ότι και να λέμε περί μουσικής, αν δεν υπήρχαν αυτές οι κυκλοφορίες δεν θα είχε ακολουθήσει τίποτα άλλο. Έτσι κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος, όπως και ο Burr χάνεται ένα κομμάτι του εαυτού σου, χάνεται και το παιδί μέσα σου. Αλλά όσες φορές και αν πεθάνουν η μουσική τους τους αναγεννά και πάλι και πάλι. Εύχομαι και σήμερα να δημιουργούμε τέτοιος παιδικούς ήρωες, εύχομαι η μουσική μας να μείνει σαν ανάμνηση έστω και σε κάποιον γιατί έτσι πάει, είμαστε αυτά που μας χαρακτηρίζουν, και αυτά είναι προβολές των εξωτερικών μας ερεθισμάτων. Απλά πρέπει λίγο να νιώσουμε ότι ο καιρός περνά και θα αρχίζουν να χάνονται χαρακτήρες τέτοιοι (εύχομαι τουλάχιστον να ζήσουν για πάντα οι Sabbath).

Για σήμερα λοιπόν δεν θα κάνω τίποτα. Δεν θα βγώ από το σπίτι. Θα κάτσω να ακούσω τους δίσκους που συμμετείχε ο Clive, να χτυπηθώ και να αναπολήσω. Τι δισκάρα είναι το ομότιτλο ρε πούστη… Και όλα γενικά. Για σήμερα λοιπόν και για πάντα και πάντοτε ότι και αν ακολουθήσει, όποια underground διαμάντια και αν ξετρυπώσουμε, Up the fucking Irons. Clive ζείς!

Enshadowed-Magic Chaos Psychedelia

Δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την τελευταία full-length δισκογραφική δουλειά των Ελλήνων μπλακ μεταλλάδων Enshadowed. Έπειτα από μια σειρά από split και compilation δίσκους, επιστρέφουν το 2013 με έναν δίσκο που προσωπικά βρήκα άψογο συνθετικά. Μιλάμε ακριβώς για το ‘Magic Chaos Psychedelia’ όπου κυκλοφόρησε μέσα στον Ιανουάριο και υποδέχτηκε τον νέο χρόνο με μεγάλη δόση ‘μαυρίλας’.

Ο δίσκος μετρά εννέα συνθέσεις. Εννέα κομμάτια ακατάπαυστης old-school black, η οποία θυμίζει mayhem, φέρνει όμως και προς έναν καθαρότερο ήχο και περισσότερο προσεγμένο. Αν μπορούσα να περιγράψω ακριβώς τι αφήνει ο δίσκος πίσω, θα έλεγα πώς μου αφήνει ότι ακριβώς και ένας δίσκος των Vektor (ναι ναι των θρασάδων Vektor, καλά διαβάσατε), όπου νιώθεις πώς το κάθε κομμάτι είναι ένα διαπλανητικό ταξίδι.

Ακούμε τα drums να σκίζουν τον αέρα, και η μπάντα ξεκινά και από  το πρώτο κιόλας κομμάτι, το ‘Stay Throne Of It’, με άγριες διαθέσεις, με γρήγορα και κοφτά ριφ, πάντα βγαλμένα από την μαύρη άβυσσο του black metal. Συγκεκριμένα, το τραγούδι ‘ Black Holes, Death planets’, μπορώ να πω πώς μόνο και μόνο για αυτό το κομμάτι αδημονώ να ακούσω live τους Enshadowed. Αφηνιασμένο, γρήγορο και θανατηφόρο. Ακριβώς έτσι κινούνται και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια, με τη μουσική να χαλαρώνει στα ‘Inner Psy-Trip’ και σε άλλες στιγμές (Surrealistic Shade και  Magic Chaos Psychedelia). Η παραγωγή μπορώ να πώ πώς έχει ενισχύσει ένα πιο prog αίσθημα στο Black metal των Enshadowed. Μόνη στιγμή που με κούρασε θαρρώ, είναι τα στοιχεία εξ ανατολάς στο ‘Magic Chaos Psychedelia’, χωρίς να σταματώ να το θεωρώ από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου αυτού.

Κλείνοντας και συνοψίζοντας, έχω να πώ μόνο πώς όσοι γουστάρετε old-school στο black metal σας, δώστε ευκαιρία στις Ελληνικές μπάντες, και ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Δεν θα χάσετε. Η Ευρώπη έχει ακόμα πολλά να δώσει στο Black metal. 

Void Of sleep- Tales Between Reality And Madness

Μια ακόμα νέα Ιταλική μπάντα ξεπροβάλει στο ιδίωμα της stoner rock. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Void of Sleep, οι οποίοι ξεκίνησαν την μουσική τους πορεία το 2010. Η Ιταλία δείχνει να έχει φτιάξει μια δυνατή σκηνή στο stoner και στα παρεμφερή είδη, δείχνοντας ομοιότητες με τη stoner η οποία προσανατολίζεται προς τη doom metal και όχι τόσο στο southern, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα.

Στο ‘Tales Between Reality and Madness’, το πρώτο full-length των Ιταλών, συναντάμε μια γερή δόση stoner μουσικής, η οποία ακροβατεί μεταξύ πολλών μουσικών ειδών. Τα φωνητικά δέχονται επιρροές από τα αντίστοιχα occult rock group όπως year of the goat ενώ η μουσική τους μπαίνει στο καζάνι της doom, χωρίς να χάνει το rock στοιχείο της. Δεν γίνεται δηλαδή ‘’μεταλλική’’. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω κάπως τη μουσική των ‘Void of Sleep’ θα ήταν περισσότερο ο όρος doom rock, με κάθε επιφύλαξη, μιας και ο όρος δεν χρησιμοποιείται και πολύ, συνήθως αντικαθίσταται με τον όρο της stoner, ως παρακλάδι της.

Βέβαια, το ‘Blood on my hands’ και τα παρεμφερή κομμάτια, είναι η καρποί μιας φιλόδοξης προσπάθειας να προσεγγιστεί και ο ήχος των Down. Η μπάντα παίζει και με ασταμάτητη ενέργεια, αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να περάσει στο σημείο αυτό. Κομμάτια όπως το ‘ The great escape..’ ή το ‘Lost in Void’/’Sons of Nothing’, συνηγορούν στο να αυξήσουν και να αναδείξουν τις doom επιρροές και όχι μόνο: Μπορώ να πιάσω και ένα παλμό επηρεασμένο από τους Mastodon και τις μπάντες  αυτή της σχολής, πάλι με κάθε επιφύλαξη.

Το 2013 σίγουρα μπήκε με το δεξί για τη μουσική. Οι Void Of Sleep είμαι σίγουρος πώς θα μας απασχολήσουν αρκετά στο μέλλον, αρκεί να λάβουν το εγχείρημα τόσο σοβαρά όπως και στο πρώτο τους δίσκο, και να συνεχίζουν να αναζητάνε το κάτι παραπάνω.

Nonsun- Goodoldevil (EP)

Οι Nonsun είναι είναι ένα συγκρότημα που μετρά ένα μόλις χρόνο ενεργείας στην underground σκηνή. Προερχόμενοι από την Ουκρανία (αλήθεια πόσες μπαντάρες νέες θα βγάλει αυτή η χώρα; Μου έρχονται πολλές στο μυαλό από κάθε χώρο της μεταλ), δηλώνουν πώς παίζουν sludge αν και οι συνθέσεις τους, τουλάχιστον για μένα, αγγίζουν τον απλησίαστο χώρο της drone (απλησίαστος επειδή λίγοι μεταπηδούν σε αυτό το στάδιο, από τη sludge σε ακόμα πιο αργές συνθέσεις). Οι Nonsun κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP, το ‘Goodoldevil’. Να σημειώσω πώς το group αποτελείται από δύο μόλις μέλη, τα οποία ανέλαβαν εξολοκλήρου όλα τα όργανα και τις ηχογραφήσεις.

Το Ep περιέχει τέσσερα πολύ καλά δεμένα κομμάτια. Κινούνται τα τρία από αυτά πάνω από τα δέκα λεπτά, και παίζουν ανάμεσα στα sludge ατμοσφαιρικά τερτίπια και στις πιο αργές drone συνθέσεις. Συγκεκριμένα, δίσκοι σαν και αυτοί βγάζουν ατελείωτα συναισθήματα, από την επιστροφή που ακούγεται στα ηχεία της κιθάρας, μέχρι τα πομπώδη τύμπανα που ακούγονται σαν την απόλυτη απόκοσμη πομπή. Κομμάτια όπως το Jesus’ Age ειδικά, χαρακτηρίζονται από τη Scott Kelly-like βραχνάδα των φωνητικών, αλλά τα περισσότερα λεπτά του δίσκου είναι instrumental.

To Ep, χαρακτηρίζεται από τα Ambient στοιχεία, τα οποία προσθέτουν τα πλήκτρα και τα εφφέ, δημιουργώντας ένα ισχυρά μαγευτικό αποτέλεσμα (άλλωστε πάντοτε τέτοιες μουσικές στέλνουν το μυαλό σε άλλα επίπεδα). Έχει επίσης και αρκετά σημεία (χαρακτηριστικό παράδειγμα το  Rain Have Mercy), στα οποία διαφαίνονται οι επιρροές από τη stoner και τη post-metal, γεγονός το οποίο απαρτίζει τη ραχοκοκκαλιά του δίσκου αυτού, το πάτημα πάνω στο οποίο θα αναπτυχτεί η ψυχεδελική πινελιά της sludge/drone μουσικής.

Οι Nonsun θυμίζουν αρκετά το στυλ των Sunn O)), χωρίς να είναι πιστά προσκολλημένοι σε αυτό, έχοντας δουλέψει αρκετά το πώς θέλουν να ακούγονται, για να μην είναι απλά μια ξερή παρουσίαση ‘ήχων’, όπως πολλές drone μπάντες που δεν τα κατάφεραν να ξεχωρίσουν.  Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια νύξη για το πόσο καταστροφικό (με την καλή έννοια) είναι το τελευταίο κομμάτι, το ‘Forgotten Is What Never Was’. Ένα ηχητικό έπος, το οποίο θα σε πιάσει στο τέλος του σαν να έχεις μόλις ξυπνήσει από εφιάλτες, ιδρωμένος και φοβισμένος, γιατί άλλωστε η μουσική δεν είναι εκεί για να σε ψυχαγωγήσει, αλλά για να σε συγκλονίσει, να φέρει στην επιφάνεια άλλες πτυχές του εαυτού σου.

Rattenfanger- Epistolae Obscurorum Virorum

Οι Rattenfanger αποτελούν ένα Death metal project από μέλη των Drudkh και Hate Forest (οι οποίοι έχουν διαλυθεί κάμποσα χρόνια). Όλοι αυτοί οι μουσικοί στελεχώνουν τους Rattenfanger και κυκλοφορούν το πρώτο τους δίσκο ‘Epistolae Obscurorum Virorum’, βαδίζοντας στα νέα για αυτούς μονοπάτια του old-school death.

Αρχικά ακούγοντας το δίσκο μου γεννάτε το ερώτημα, μπορεί αυτό το είδος μουσικής να είναι πια καινοτόμο; Σίγουρα χωρίς πειραματισμούς όχι (χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν καλές κυκλοφορίες). Όμως εδώ, οι Rattenfanger πετάνε στην χύτρα της μουσικής όλα τα στοιχεία της black metal που κουβαλούσαν, κάτι το οποίο θα φανεί στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται αυτό το death metal project.

Έχουμε λοιπόν ένα ακραίο δίσκο, με drum blasts, growl φωνητικά, ασήκωτα riffs και αρκετή ενέργεια. Έχοντας πιο ατμοσφαιρικά σημεία, δίνεται βάση χωρίς πολλά πολλά στα τεχνικά σημεία, να οδηγηθεί η μουσική σε ένα απότέλεσμα που θυμίζει τη death, αλλά να μην χάνει την ιδιαιτερότητα των μελών που απαρτίζουν το συγκρότημα. Λάθος τους βέβαια, γιατί θα περίμενε κανείς να δώσουν περισσότερη βάση στις επιρροές τους που θυμίζουν τους Morbid Angel/ Deicide, φτιάχνοντας δηλαδή γρηγορότερες συνθέσεις. Αντιθέτως, παραμένουν σε ένα επίπεδο που καμιά φορά θυμίζει doom metal (πχ στο Nunc Scio Tenebris Lux).

Βέβαια ο δίσκος σαν σύνολο και έπειτα από ακροάσεις δείχνει να έχει να δώσει αρκετά πράγματα, ιδιαίτερα για αυτούς που ψάχνονται περισσότερο στον ακραίο ήχο. Έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην παραγωγή του δίσκου (μπορεί να ακουστεί κάθε λεπτομέρεια) και κομμάτια σαν  το Grimorium Verum, Allegoria De Gula Et Luxuria και Clausae Patent, κολλάνε ιδιαίτερα στον ακροατή. Ισχυρό χαρτί του δίσκου, τα φωνητικά τα οποία εκτελούνται άψογα από Saenko.

Prehistoric pigs- Wormhole Generator

Οι ιταλοί στονεράδες Prehistoric Pigs, με ένα μόλις χρόνο ενεργού δράσης ως μπάντα, κυκλοφόρησαν μέσα στο 2012 το πρώτο τους ολοκληρωμένο δείγμα δουλειάς, το οποίο κυκλοφορεί με τον ψαρωτικό τίτλο ‘Wormhole Generator’. Οι Ιταλοί, παίζουν ένα καλά δεμένο stoner rock, το οποίο είναι instrumental. Instrumental και stoner βλέπεις αρκετά συχνά στο χώρο, κυρίως σε συγκροτήματα που προσανατολίζονται σε southern κατατόπια, πράγμα το οποίο δεν χαλάει καθόλου τον κάθε ακροατή. Προτιμότερο από τα χάλια φωνητικά ή τους στίχους που αφορούν μηχανές, μπύρες, σε κάθε κομμάτι, σε κάθε δίσκο (μπηχτή αλλά όχι για τους Prehistoric Pigs).

Επιστροφή στα του δίσκου λοιπόν. Αποτελείται από εφτά τραγούδια, κλασσικού stoner περιεχομένου. Southern επιρροές, wah pedals, αλητεία και φρεσκάδα. Η μπάντα βγάζει ακατάπαυστη ενέργεια, που σίγουρα θα συμβαίνει το ίδιο και στο σανίδι. Υπάρχουν στιγμές που τα κομμάτια έχουν περισσότερο επαφή με το southern rock, το πρωτογενές stoner των Kyuss, άλλες φορές έχουμε την υπεροχή του fusion στοιχείου στη μουσική. Όλες αυτές οι επιρροές δένουν με σωστό τρόπο, ώστε να παρουσιάζεται ένα αποτέλεσμα αρκετά κοντά στον κλασσικό stoner ήχο, αλλά με μεγάλη ποικιλομορφία στις συνθέσεις.

Ακριβώς αυτή η ποικιλομορφία στις συνθέσεις, είναι αυτή η οποία καθιστά ενδιαφέρον τον δίσκο, και τις μεγάλες χρονικώς συνθέσεις, μιας και δεν υπάρχουν στίχοι να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον. Δυναμικότητα παρουσιάζεται  σε στιγμές όπως στο ‘Interstellar gunrunner’, ‘όπου οι ρυθμοί ανεβαίνουν, όμως στην πληρότητα του ο δίσκος θεωρείται trippy, με τις κιθάρες να αναλαμβάνουν το ρόλο του ‘οδηγού’ στο ταξίδι για τον Νότο. Δυνατά ριφ, ξεσαλωμένο drumming, echoes και πολύ wah. Αρκετά άμεση η μουσική των Prehistoric Pigs, σε στιγμές που νομίζει κανείς ότι ακούει ένα απλό τζαμάρισμα.

Σχετικά με αυτόν τον δίσκο, το μόνο που έχω να πω ήταν ότι υπήρξε μια από τις πιο δυνατές στιγμές για το stoner rock τη χρονιά που πέρασε. Αναμφισβήτητα, ο χώρος αυτός που μεγαλοποιήθηκε τις προηγούμενες δύο δεκαετίες, έχει ακόμα πολλά να προσφέρει στο κοινό και να απασχολήσει θετικά.

Samothrace- Reverence to stone

Άργησα αρκετά να δώσω βάση σε αυτή εδώ την κυκλοφορία, αν και τα νέα για τους Αμερικανούς Samothrace έφτασαν γρήγορα στα αυτιά μου την προηγούμενη χρονιά. Οι σλατζάδες Samothrace κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους full length δίσκο, υπό τον τίτλο ‘Reverence to stone’, περιέχοντας δύο κομμάτια, από τα οποία το πρώτο μετρά δεκαπέντε λεπτά και το δεύτερο είκοσι. Γεγονός που προμηνύει χορταστικά sludge anthems, πολύ ατμόσφαιρα και ταξίδια σε άλλους κόσμους.

Αν έχετε στο νου σας την καφρίλα, οι Samothrace δεν την προσφέρουν. Αντιθέτως, κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Επηρεασμένη από τη blues, δημιουργούν αρκετά πιο μαλακές και blues μουσικές φόρμες, δεν χάνουν όμως τον σκληρό sludge χαρακτήρα τους. Δεν αρκούνται επίσης στην απλή σύνθεση (δηλαδή κάποια riff και τελείωσε), αλλά προσπαθούν για το παραπάνω. Για αυτό το λόγο κάθε κομμάτι που δημιουργούν είναι ένα μικρό έπος, ένα μικρό βιβλίο. Λίγα φωνητικά, πολύ ατμόσφαιρα.

Έτσι ακριβώς και στο ‘Reverence to stone’. Τα δύο κομμάτια του συνδυάζουν άριστα τις καθαρές κιθάρες, με τις βαριές και αργόσυρτες μελωδίες, τα post-metal ανοίγματα και τα καταστροφικά φωνητικά. Με αρκετά προσεγμένη παραγωγή, όπου ακούς ακόμα και το παραμικρό χτύπημα στα ταμπούρα ή την επιστροφή στην κιθάρα, οι Samothrace κερδίζουν για ακόμα μια φορά τις εντυπώσεις. Οι αλλαγές στο ‘When we emerged’ όταν η μπάντα από τις αργές μελωδίες, αγριεύει τον ήχο της, τρέχει το κομμάτι και διαλύει σύμπαντα, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η μπάντα τούτη είναι αρκετά πολυδιάστατη χωρίς να καινοτομεί στο χώρο. Μαζί με τα blues σόλο της κιθάρας στο ‘ A horse of our own’, που τελικά συνδυάζονται περίφημα με τη sludge (είναι άλλωστε και αυτή βγαλμένη από τις φτωχογειτονιές της Αμερικής), είναι από τις δυνατότερες στιγμές του δίσκου.

Εν τέλει, μπορώ να πώ πώς οι Samothrace, οι οποίοι βρίσκονται σε διαρκή κινητικότητα, χαράζουν μια σπουδαία πορεία και είναι από τις τυπικότερες μπάντες του χώρου. Χωρίς να υπερφορτώνουν τη μουσική τους, και έχοντας πάντοτε ανοιχτό μυαλό έφτιαξαν δύο δίσκους που αξίζουν κάθε στιγμή τους, με τον τελευταίο τους να είναι και ο καλύτερος. Δεν χρειάζεται πολύ διάρκεια λοιπόν, ούτε πολλά ζόρια ή fillers. Ένα τριαντάλεπτο γεμάτο μουσική με ψυχή αρκεί. 

Antimob- 'S/T' (LP)

2012. Η κρίση βαθαίνει, η κοινωνική συνοχή καταρρέει. Η μάσκες πέφτουν, κάθε ελευθερία αμφισβητείται και οι δρόμοι ποτίζουν με αίμα. Οι καθημερινές συγκρούσεις και η μέρα με τη μέρα απαγωγή της ελευθερίας ποτίζει τους σπόρους μιας μουσικής που βράζει, την καλλιεργεί και την ωριμάζει. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες γεννιέται, ζει και καταστρέφεται η ελληνική πανκ σκηνή, μέσα στα υπόγεια να μάχεται αδιάκοπα. Καταζητείται, κριτικάρεται για τον DIY χαρακτήρα της αλλά μένει με σταθερό παλμό, να αντικρούει τις επιβολές των καιρών και του mainstream χώρου. Αποτελεί καταφύγιο για πολλά άτομα και ανανεώνεται από νέα ρεύματα της crust που εμφανίζονται 

από το εξωτερικό.

Τέτοια εποχή, επιστρέφουν οι Antimob, μια Αθηναϊκή πανκ μπάντα γνωστή και για τη συνεργασία τους με τους Burial, με την νέα τους κυκλοφορία, όπου αρχικά έγινε γνωστή ως μια κασέτα demo, αργότερα όμως κυκλοφόρησε και σε LP.Περιέχει οκτώ κομμάτια, σπουδαία κομμάτια, αξιομνημόνευτα ένα προς ένα. Η διάρκεια του μόλις γύρω στα είκοσι-πέντε λεπτά, αλλά μπορούμε να πούμε ότι στο περιεχόμενο είναι τόσο πλήρες που δεν χρειάζεται ούτε ένα 

λεπτό παραπάνω.

Η μουσική κινείται γύρω από το χώρο του κλασσικού πανκ/crust, είναι γρήγορη, τρελαμένη, επιθετική και θρασάτη.  Οι κιθάρες τίγκα στο distortion και πάνω σε όλα η φωνή, να ακολουθά ρυθμούς κατάλληλους για sing along σε κάθε τους στίχο. Όσο αφορά τους στίχους, οι Antimob καταπιάνονται με ποικίλα κοινωνικά θέματα, αφουγκράζοντας πλήρως την εποχή που ζούμε και τις καταστάσεις που βιώνει ο απλός, καθημερινός πολίτης. Με απόλυτη ευκρίνεια ενοχοποιούν, υποδεικνύουν και καταδικάζουν εύστοχα και με έξυπνο στίχο τους υπαίτιους των προβλημάτων, όπως και  τους ανθρώπινους αγώνες. Ασκούν κριτική και ανοίγουν έναν δίαυλο επικοινωνίας με το κοινό τους, που σίγουρα θα νιώσει στο πετσί του τη μουσική των Antimob γενικότερα και της κυκλοφορίας τους ειδικότερα.

Κοιτώντας το tracklist και ακούγοντας παράλληλα τον δίσκο, αδυνατώ να διαλέξω το καλύτερο του κομμάτι. Όλα είναι ιδιαίτερα, έχουν δυναμικές στιγμές και αποτελούν διαμαντάκια ακόμα και για τον πιο περίεργο ακροατή. Γιατί υπάρχουν στιγμές που το πανκ τους γίνεται blackened, υπάρχουν όμως και στιγμές που γίνεται άπιαστα groovy και γοργό, θυμίζοντας πολλά ελληνικά πανκ συγκροτήματα, από τα οποία οι antimob έχουν πάρει επιρροές.  Σίγουρα η κυκλοφορία αυτή θα έχει διάρκεια στο χρόνο, θα μείνει και θα ξεσηκώσει, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη μπάντα είτε βρίσκεται σε κάποιο μουσικό στούντιο είτε βρίσκεται κατά τη διάρκεια κάποιας συναυλίας. Εύχομαι σύντομα να ξανακούσουμε νέα τους, και να είναι το ίδιο καταστροφικά με τα του 2012. 

Doomed- In My Own Abyss

Οι Doomed, ή μάλλον, ο Doomed, είναι το προσωπικό project του Γερμανού Pierre Laube. Αυτή η one man band έχει κυκλοφορήσει μόλις δύο δίσκους, μέσα στο 2012 και οι δύο. Ο πρώτος κυκλοφορεί κάτω από τον τίτλο ‘The ancient Path’, ενώ ο δεύτερος ονομάζεται ‘ In my own abyss’. Θεματολογικά συνδεδεμένοι (και στο εξώφυλλο), με το ‘In my own abyss’ να είναι αρκετά πιο ολοκληρωμένος από τον πρώτο, με καλογυαλισμένη παραγωγή και περισσότερα κομμάτια.

Η μουσική του κινείται προς τα αργόσυρτα, doom μονοπάτια αναμειγμένα με νεωτεριστικά post και ατμοσφαιρικά στοιχεία. Το αποτέλεσμα είναι εφτά κομμάτια, μεγάλης διάρκειας (άνω των 7 λεπτών το καθένα περίπου). Από το λιτό Downward, στο Ancient Path και τις κιθαριστικές παρεμβάσεις του, έχουμε συνθέσεις που κινούνται σε ένα αρκετά μεγάλο εύρος ρυθμών και μελωδιών. Σαν σύνολο είναι όλα αρκετά ομοιογενή, τόσο ώστε να νομίζει κανείς πώς μεταξύ τους ως κομμάτια ενός παζλ.

Στο τομέα των φωνητικών, ο Pierre Laube τραγουδά με death χροιά, growl, και δεν θυμίζει τις κλασσικές doom φωνές. Η φωνή λειτουργεί κάτι ως δεύτερο μπάσο, βαθειά, χαμηλή, απόκοσμη. Στο μουσικό τομέα, οι κιθάρες κρατούν τη μελωδία, χρωματίζοντας τη μουσική, και κανένα κομμάτι δεν βγάζει ωμότητα, αντιθέτως βγάζει μελαγχολία και δράμα.

Το ‘In my Own Abyss’ αποτελεί φιλότιμη προσπάθεια, χωρίς να φτάνει το κάτι τέλειο και καινοτόμο. Ωραίες μελωδίες, death/doom ατμόσφαιρα και προσεγμένη δουλειά. Ευχάριστος δίσκος και ένα καλό ξεκίνημα για τη μουσική πορεία των Doomed. 

Important

Φίλοι και φίλες μουσικόφιλοι, το εκπληκτικό artwork του blog που βλέπετε πιο πάνω έχει φιλοτεχνήσει ο Νίκος, όπου μπορείτε να δείτε τα έργα του στο εξής λίνκ: http://www.facebook.com/pages/Paintings-and-Artworks-by-MALK/229629007048829

Όσοι έχετε μπάντα και ενδιαφέρεστε για artwork μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί του!