One for the good old times

Teenage mode on:

Δεν συνηθίζω να κάνω τέτοια ποστ στο blog και γενικότερα. Δεν μου αρέσουν τόσο πολύ οι συναισθηματισμοί και οι αναπολήσεις. Αυτό ίσως είναι και  η εξαίρεση. Όπως πληροφορήθηκα εγώ και όλοι οι λοιποί της ροκ/μέταλ μουσικής σαν σήμερα πέθανε ο Clive Burr. Ποιος ήταν ο Clive Burr; Ήταν ο drummer των τριών πρώτων άλμπουμ των Iron Maiden! Ναι καλά ακούσατε των Iron maiden. Σήμερα αν ρωτήσεις τον μέσο μεταλλά για αυτή τη μπάντα θα αρχίζει να κράζει σεντόνια και να χύνει άπειρο δηλητήριο όπως όλοι μας άλλωστε. Ξεπουλημένοι, αδιάφοροι πλέον μουσικά και άλλα τέτοια πολλά. Γιατί όμως ο θάνατος του να σημαίνει πια τόσα πολλά για κάποιον; Όπως και με τον θάνατο του Dio όταν φεύγουν τέτοια άτομα από τη ζωή νιώθω κάτι να χάνεται και από εμένα. Να πάμε λίγο πίσω τον χρόνο;

Οι εποχές του γυμνασίου και γενικά της παιδικής ηλικίας είναι αυτές που καθορίζουν στην μετέπειτα πορεία τον άνθρωπο είπε ο Freud και πολλοί ακόμα. Είσαι λοιπόν γυμνάσιο και ανακαλύπτεις τον σκληρό ήχο για πρώτη φορά. Πρώτο όνομα που ακούς είναι φυσικά οι Iron Maiden. Αγοράζεις μετά κάτι από δαύτους, και που πάει το μάτι σου; Στο Number of the beast φυσικά. Ναι εκεί όχι στο Fear. Στο Number of the beast, όπου έχουμε Harris, Dickinson, Murray, Smith και Burr στα drums. Εννοείται πώς ότι ακούγεται εκείνη την περίοδο μετατρέπεται σε καλτίλα. Και στη συνέχεια όταν προχωράς παρακάτω ανακαλύπτεις δύο δισκάρες καθαρού heavy με punk στοιχεία, το Iron Maiden και το Killers.

Όλα αυτά χαρακτηρίζονται από την έκρηξη αδρεναλίνης στο drumming του Burr, την λιτότητα που τον χαρακτηρίζει. Δημιουργεί ύμνους αυτή η μουσική. Και έχουμε κομματάρες όπως Killers, Iron Maiden, Phantom of the Opera, Invaders, Run to the Hills, Wrathchild,  Remember Tomorrow που ξέρεις ότι δεν θα έβγαιναν ποτέ αν δεν υπήρχε ο Burr (και ο Di’Anno για τους πρώτους δύο δίσκους αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Πές μου λοιπόν όταν είσαι πιτσιρικάς και προσπαθείς να πιαστείς από κάπου, ακολουθείς ένα συγκεκριμένο μοτίβο ζωής αλλά γαμιέσαι από παντού (κοινωνία, σχολείο κτλ), και το μόνο που σου μένει είναι η μουσική σου και οι φίλοι σου τότε πώς να μείνεις απαθής όταν πεθαίνει ένα παιδικό είδωλο;

Ε σε πιάνει κάτι..και είναι αυτές οι αναμνήσεις που σου έρχονται και συνοδεύουν τις δισκάρες. Γιατί ότι και να λέμε περί μουσικής, αν δεν υπήρχαν αυτές οι κυκλοφορίες δεν θα είχε ακολουθήσει τίποτα άλλο. Έτσι κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος, όπως και ο Burr χάνεται ένα κομμάτι του εαυτού σου, χάνεται και το παιδί μέσα σου. Αλλά όσες φορές και αν πεθάνουν η μουσική τους τους αναγεννά και πάλι και πάλι. Εύχομαι και σήμερα να δημιουργούμε τέτοιος παιδικούς ήρωες, εύχομαι η μουσική μας να μείνει σαν ανάμνηση έστω και σε κάποιον γιατί έτσι πάει, είμαστε αυτά που μας χαρακτηρίζουν, και αυτά είναι προβολές των εξωτερικών μας ερεθισμάτων. Απλά πρέπει λίγο να νιώσουμε ότι ο καιρός περνά και θα αρχίζουν να χάνονται χαρακτήρες τέτοιοι (εύχομαι τουλάχιστον να ζήσουν για πάντα οι Sabbath).

Για σήμερα λοιπόν δεν θα κάνω τίποτα. Δεν θα βγώ από το σπίτι. Θα κάτσω να ακούσω τους δίσκους που συμμετείχε ο Clive, να χτυπηθώ και να αναπολήσω. Τι δισκάρα είναι το ομότιτλο ρε πούστη… Και όλα γενικά. Για σήμερα λοιπόν και για πάντα και πάντοτε ότι και αν ακολουθήσει, όποια underground διαμάντια και αν ξετρυπώσουμε, Up the fucking Irons. Clive ζείς!