Jess And The Ancient Ones- Astral Sabbat EP

Είχα καιρό να επιστρέψω γράφοντας κάποια λόγια για δίσκους που ακούω ή που άκουσα γενικά. Και αυτό, όχι επειδή τώρα δεν έχω ακούσει αρκετά καλά πράγματα αλλά επειδή λίγα ήταν που με κράτησαν προσηλωμένο σε αυτά. Σημεία των καιρών μάλλον. Αλλά πρόσφατα έπεσε στα αυτιά μου, το νέο EP των ‘Jess and the Ancient ones’, ενός Φινλαδικού μουσικού σχήματος που παίζει φανταστικά αυτό που πρεσβεύει, το οποίο είναι μια θάλασσα γεμάτη 70’s rock, doom ήχους, λίγο heavy rock σε παλαιότερα κομμάτια της και έχει ψυχεδελική διάθεση. Δεν θα μπώ στο τρυπάκι της κατηγοριοποίησης γιατί πραγματικά τα βρίσκω σκούρα με τους συγκεκριμένους. Το 2012 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ομότιτλο δίσκο, αλλά επέστρεψαν ξανά με ένα Ep τριών κομματιών.

Όπως προείπα, οι Jess and the ancient ones, ηχογράφησαν μόλις τρείς κομμάταρους, αλλά διόλου δεν μας χαλάει αυτό γιατί τα έχουμε ξαναπεί, κάλλιο ένα μπόμπα EP παρά ένα full length γεμάτο fillers. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και εδώ. Τα κομμάτια όλα κινούνται στο γνωστό σε όλους μας vintage 70’s ήχο, με ξέφρενους ρυθμούς πλήκτρων και τσαμπουκαλεμένες κιθάρες. Αυτό βέβαια που τραβάει κάθε προσοχή είναι τα φωνητικά από την Jess, παθιασμένα και ακριβώς μέσα στο μαγευτικό vintage τοπίο που ζωγραφίζει η μουσική τους. 

Να σημειώσουμε ότι το ‘Long and Lonesome Road’, είναι στην πραγματικότητα διασκευή από τους Shocking Blue, ενός rock συγκροτήματος που βρήκε απήχηση στο τέλος των 60’ς με 70’ς. Το EP περιέχει πραγματικά τα πάντα: Από το δυναμικό Astral Sabbat, τίγκα στις surf rock επιρροές και στα πλήκτρα που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ραχοκοκκαλιά της σύνθεσης. Στη συνέχεια έρχεται η διασκευή του δίσκου, που απλά απογειώθηκε στα χέρια του συγκροτήματος. Ερωτικά φωνητικά και αστείρευτη ενέργεια, χωρίς να εκλείπει μια πιο doom και σατανική ατμόσφαιρα στο ροκ των Φιλανδών.  Το More than Living είναι αρκετά πιο χαλαρό, πιο ταξιδιάρικο κομμάτι, με καθαρές κιθάρες, μελωδικά σόλο στα πιο ‘σκληρά σημεία’ του κομματιού, όμορφα και εξαίσια φωνητικά και το γνωστό bluesy άγγιγμα που θυμίζει μουσικές από άλλες εποχές.

Έπειτα από το όχι και τόσο σπουδαίο για εμένα δίσκο των Graveyard, το κάρμα με αποζημιώνει με έναν καλό δίσκο στο ύφος που παραπέμπει σε 40 χρόνια πίσω(πέρασαν άραγε τόσα;). Και με το εύφορο έδαφος που βρίσκει το vintage rock στην εποχή μας, άργησε να έρθει και μια κυκλοφορία σαν και αυτή και το 2013. Long live the 70’s! 

One for the good old times

Teenage mode on:

Δεν συνηθίζω να κάνω τέτοια ποστ στο blog και γενικότερα. Δεν μου αρέσουν τόσο πολύ οι συναισθηματισμοί και οι αναπολήσεις. Αυτό ίσως είναι και  η εξαίρεση. Όπως πληροφορήθηκα εγώ και όλοι οι λοιποί της ροκ/μέταλ μουσικής σαν σήμερα πέθανε ο Clive Burr. Ποιος ήταν ο Clive Burr; Ήταν ο drummer των τριών πρώτων άλμπουμ των Iron Maiden! Ναι καλά ακούσατε των Iron maiden. Σήμερα αν ρωτήσεις τον μέσο μεταλλά για αυτή τη μπάντα θα αρχίζει να κράζει σεντόνια και να χύνει άπειρο δηλητήριο όπως όλοι μας άλλωστε. Ξεπουλημένοι, αδιάφοροι πλέον μουσικά και άλλα τέτοια πολλά. Γιατί όμως ο θάνατος του να σημαίνει πια τόσα πολλά για κάποιον; Όπως και με τον θάνατο του Dio όταν φεύγουν τέτοια άτομα από τη ζωή νιώθω κάτι να χάνεται και από εμένα. Να πάμε λίγο πίσω τον χρόνο;

Οι εποχές του γυμνασίου και γενικά της παιδικής ηλικίας είναι αυτές που καθορίζουν στην μετέπειτα πορεία τον άνθρωπο είπε ο Freud και πολλοί ακόμα. Είσαι λοιπόν γυμνάσιο και ανακαλύπτεις τον σκληρό ήχο για πρώτη φορά. Πρώτο όνομα που ακούς είναι φυσικά οι Iron Maiden. Αγοράζεις μετά κάτι από δαύτους, και που πάει το μάτι σου; Στο Number of the beast φυσικά. Ναι εκεί όχι στο Fear. Στο Number of the beast, όπου έχουμε Harris, Dickinson, Murray, Smith και Burr στα drums. Εννοείται πώς ότι ακούγεται εκείνη την περίοδο μετατρέπεται σε καλτίλα. Και στη συνέχεια όταν προχωράς παρακάτω ανακαλύπτεις δύο δισκάρες καθαρού heavy με punk στοιχεία, το Iron Maiden και το Killers.

Όλα αυτά χαρακτηρίζονται από την έκρηξη αδρεναλίνης στο drumming του Burr, την λιτότητα που τον χαρακτηρίζει. Δημιουργεί ύμνους αυτή η μουσική. Και έχουμε κομματάρες όπως Killers, Iron Maiden, Phantom of the Opera, Invaders, Run to the Hills, Wrathchild,  Remember Tomorrow που ξέρεις ότι δεν θα έβγαιναν ποτέ αν δεν υπήρχε ο Burr (και ο Di’Anno για τους πρώτους δύο δίσκους αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Πές μου λοιπόν όταν είσαι πιτσιρικάς και προσπαθείς να πιαστείς από κάπου, ακολουθείς ένα συγκεκριμένο μοτίβο ζωής αλλά γαμιέσαι από παντού (κοινωνία, σχολείο κτλ), και το μόνο που σου μένει είναι η μουσική σου και οι φίλοι σου τότε πώς να μείνεις απαθής όταν πεθαίνει ένα παιδικό είδωλο;

Ε σε πιάνει κάτι..και είναι αυτές οι αναμνήσεις που σου έρχονται και συνοδεύουν τις δισκάρες. Γιατί ότι και να λέμε περί μουσικής, αν δεν υπήρχαν αυτές οι κυκλοφορίες δεν θα είχε ακολουθήσει τίποτα άλλο. Έτσι κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος, όπως και ο Burr χάνεται ένα κομμάτι του εαυτού σου, χάνεται και το παιδί μέσα σου. Αλλά όσες φορές και αν πεθάνουν η μουσική τους τους αναγεννά και πάλι και πάλι. Εύχομαι και σήμερα να δημιουργούμε τέτοιος παιδικούς ήρωες, εύχομαι η μουσική μας να μείνει σαν ανάμνηση έστω και σε κάποιον γιατί έτσι πάει, είμαστε αυτά που μας χαρακτηρίζουν, και αυτά είναι προβολές των εξωτερικών μας ερεθισμάτων. Απλά πρέπει λίγο να νιώσουμε ότι ο καιρός περνά και θα αρχίζουν να χάνονται χαρακτήρες τέτοιοι (εύχομαι τουλάχιστον να ζήσουν για πάντα οι Sabbath).

Για σήμερα λοιπόν δεν θα κάνω τίποτα. Δεν θα βγώ από το σπίτι. Θα κάτσω να ακούσω τους δίσκους που συμμετείχε ο Clive, να χτυπηθώ και να αναπολήσω. Τι δισκάρα είναι το ομότιτλο ρε πούστη… Και όλα γενικά. Για σήμερα λοιπόν και για πάντα και πάντοτε ότι και αν ακολουθήσει, όποια underground διαμάντια και αν ξετρυπώσουμε, Up the fucking Irons. Clive ζείς!