Πανδημία- Μοντέρνα Πανούκλα

Από τις πιο ταραγμένες μουσικές σκηνές του πλανήτη, το ελληνικό punk κατακλύζεται από ενέργεια και ζωντάνια, μιας και πολλά ανερχόμενα πια σχήματα κρατάνε τα ηνία του χώρου, περιοδεύοντας σε όλη την Ελλάδα και δίνοντας σκληρές εμφανίσεις και αυτοργανωμένους χώρους και μη. Συνδυάζουν τον αναρχικό παλμό με punk μελωδίες, άλλοτε με πιο rock στοιχεία, άλλοτε ταξιδεύοντας προς σκληρότερα είδη μουσικής. Αυτό το μήνα, κυκλοφορεί λοιπόν και η νέα κυκλοφορία των ‘Πανδημία’, ένα LP που πρώτα το ακούσαμε όλο στο bandcamp της μπάντας, αλλά στη συνέχεια αναμένεται να κυκλοφορήσει και σε υλιστική μορφή. Το όνομα του LP, ‘Μοντέρνα Πανούκλα’, φανερώνει το λογοπαίγνιο για τη σάπια καθημερινότητα μας, και όλος ο δίσκος αποτελεί φόρο τιμής για την κατάληψη στη Villa Amalias!

Οι Πανδημία ανεβάζουν τον πήχη ψηλά, ηχογραφούν εννέα καλοδουλεμένα κομμάτια, μνημεία σκληρού ήχου, με αρκετές rock επιρροές και κιθαριστικά σημεία που ξεφεύγουν από τις καθιερωμένες punk μουσικές φόρμες. Έπειτα από μια επιβλητική εισαγωγή, με τις κιθάρες να θυμίζουν μεταλ καταστάσεις, ανοίγεται ένας punk ορίζοντας, ο οποίος σπάει απευθείας κόκκαλα χωρίς ενδοιασμούς. Το λαρύγγι του frontman μας ξυπνά άκρως επιθετικά συναισθήματα, και κάθε κομμάτι τους έχει κάτι ιδιαίτερο να μας μιλήσει για αυτό, μια ιστορία να ξετυλίξει μπροστά μας, φέρνοντας τη ζοφερή παγκόσμια πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας.

Ο ήχος τους δουλεμένος, πειθαρχημένος, με σωστές δομές και συνοχή. Οι ‘Πανδημία’ απορρέουν απίστευτη ενέργεια καθώς περνάνε τα λεπτά και καταφέρνουν και συνδυάζουν το αναρχικό punk των 80’ς με πιο σύγχρονα ροκ στοιχεία, θυμίζοντας παλιές χρυσές εποχές αγγλικού πανκ-ροκ και όχι μόνο. Ακούγοντας το δίσκο, καταλαβαίνει κανείς ότι το μπάσο παίζει σπουδαίο ρόλο στις συνθέσεις, με πρωτότυπα και κολλητικά ριφ, ενώ οι κιθάρες έρχονται να συμπληρώσουν τον ήχο των Πανδημία, σε ρυθμούς γεμάτους εκφραστικότητα. Οι νότες σου κολλάνε εύκολα στο κεφάλι, χωρίς να είναι απαραίτητα cheesy.

Συνολικά, το LP ακούγεται πολύ ευχάριστα, διαπαιδαγωγεί και επιμορφώνει όπως θα λέγαμε υπό άλλες περιστάσεις! Ο καταλληλότερος φόρος τιμής για τις καταλήψεις και τους αυτόνομους χώρους και ένα μοντέρνο soundtrack είναι γραμμένος από τους ‘Πανδημία’ ακριβώς σε αυτόν τον δίσκο. 

Universe217- Never

Δύο περίπου χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, επιστρέφει ένα από τα πιο αγαπητά συγκροτήματα του ελληνικού underground. Οι Universe217, τους οποίους είχαμε την ευκαιρία να τους ακούσουμε σε αρκετά live αυτόν τον καιρό, μιας και η μπάντα είναι μια από τις πιο σκληρά εργαζόμενες, κυκλοφορούν το ‘Never’, ένα δίσκο πραγματικό οδοστρωτήρα και για εμένα ίσως και το καλύτερο της καριέρας τους μέχρι στιγμής. Αν παραβλέψουμε ίσως το λίγο αδιάφορο εξώφυλλο ( με ένα πολύ ωραίο λογότυπο βέβαια), το εσωτερικό του δίσκου άξιζε την αναμονή μετά το εξαίρετο ‘Familiar Places’.

Η συνταγή είναι η γνωστή. Doom και sludge ατμοσφαιρικά τερτίπια, κολλητικά ενίοτε ριφ, συναίσθημα και μια φωνάρα στο μικρόφωνο. Ο ήχος τους πιο επιβλητικός από ποτέ, και οι συνθέσεις αρκετά δουλεμένες. Η μπάντα παρουσιάζει και κομμάτια όπως το ‘Enter/Mark my word’(μόνο σε εμένα φαίνεται άραγε πώς άνετα είναι ένα κομμάτι αυτά τα δύο;) , ‘Electrified’, τα οποία κυρίως κινούνται σε βαρύτερα και λιγότερο ατμοσφαιρικά επίπεδα, ενώ αντίθετα, κομματάρες όπως το ‘She’, το ‘Stay’ και το ‘Never’ είναι γεμάτες από αργόσυρτες μελωδίες, ακουμπάνε τη sludge( κυρίως το Never) και την post αργή μουσική, αλλά παραμένουν στο προσωπικό στυλ των Universe217.

Τα ambient στοιχεία προσδίνουν έναν αρκετά συναισθηματικό τόνο στη μουσική του συγκροτήματος, καθώς και τα εξαίρετα φωνητικά που ακούμε από τα live κιόλας.  Γενικά υπάρχει μια ομόφωνη από τους οπαδούς ομολογία ότι στις studio δουλειές τους οι Universe217 ‘χάνουν’ λίγο, απ’όσα μπορεί να ακούσει κανείς και να δεί σε ένα live τους. Προσωπικά δεν νομίζω πώς συμβαίνει κάτι τέτοιο, και το ‘Never’ είναι ο δίσκος που το αποδεικνύει αυτό, μιας και δεν λάχει σε δυναμικότητα και ποιότητα ούτε στο ελάχιστο.

Ελπίζω να συνεχιστεί αυτή η πορεία που έχουν χαράξει οι Universe217 και να μην στραβώσει κάπου η μπάντα, μιας και έχουν ήδη τρείς αρκετά ποιοτικές δουλειές και σίγουρα θα αναμένεται και συνέχεια. Μέχρι τότε, αναμένουμε για το Shamans of Grief για να τους απολαύσουμε όπως πρέπει, παρέα με τους Agnes Vein και τους Dreamlongdead! Και επειδή είναι απλά ένα κομμάτι του tour των Universe217 αν έχετε τη δυνατότητα να τους πετύχετε κάπου, να το πράξετε! 

Ruined Families- Blank Language

Η ελληνική underground σκηνή χτυπά ξανά. Και αυτή τη φορά μέσα στην καρδιά, κάτω από τη ζώνη και τα συναφή.  Κοινώς, έχουμε να κάνουμε με το LP των Ruined Families, οι οποίοι παίζουν βαρύ και ασήκωτο hardcore, με grind στοιχεία, με punk στοιχεία και με περισσή ενέργεια την οποία δείχνουν μέσα από κάθε τους κυκλοφορία, αλλά και όπως θα δούμε σύντομα και πάνω στο σανίδι. Το νέο τους LP, με τον τίτλο ‘Blank Language’ ανύψωσε τη μπάντα ένα σκαλοπατάκι παραπάνω από τις προηγούμενες δουλειές, και κυρίως από το EP που είχαν κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν.

Με τα κομμάτια να κινούνται κλασσικά στο γνωστό ολιγόλεπτο όλεθρο, κάθε ένα από αυτά είναι ένα τρίλεπτο κονσέρτο από δυναμικότητα, ζωντάνια, αγανάκτηση, πόνο και θυμό.  Τα περισσότερα από αυτά τρέχουν, χωρίς να βασίζεται η μπάντα στο γόητρο των ριφ, αλλά μπερδεύοντας μουσικά με γρήγορες εναλλαγές και σκοτεινά πατήματα, κάνοντας τον δίσκο δύσκολο να χωνευτεί αλλά όταν αυτό γίνει να αγκαλιάσει τον ακροατή με μοναδικό τρόπο. Σε περιπτώσεις όπως του ‘208’ και το ‘Easy livin’ η μπάντα ακούγεται περισσότερο punk(σκοτεινότερο και βιαιότερο), κρατώντας τα hardcore στοιχεία στα φωνητικά κυρίως.

Στο στιχουργικό τομέα, που είναι άλλωστε και προσωπικό φετίχ, μπορώ να πώ ότι είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από το brainfuck που προκαλεί η μπάντα. Και τα καταφέρνει πολύ καλά, αναφέροντας ζητήματα όπως η γονική καταπίεση, η κοινωνική επανάσταση, η σημερινή ζωή-φυλακή, η ανάγκη για πτώση κάθε τείχους μεταξύ των κρατών και πολλά ακόμα, καθημερινά ζητήματα που αφήνουν μια πικρή γεύση στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η μουσικές εκρήξεις, τα φωνητικά που φτύνουν αίμα και η συνολική ατμόσφαιρα συνθέτουν την κατάλληλη μουσική υπόκρουση για τέτοιου είδους προβληματισμούς.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω, πώς παρόλο που θεωρώ τον δίσκο έναν από τους καλύτερους της χρονιάς και της ελληνικής σκηνής φέτος (και άξια λαμβάνει έναν τέτοιο τίτλο από όλους), θα ήθελα να δώ τη μπάντα να δουλεύει πιο μεθοδικά την παραγωγή της, όχι απαραίτητα με το να την αποκρυσταλλώσει και να ‘χαλάσει’ ότι χαρακτηρίζει τον ήχο των ruined families.  Ακόμη, θα ήταν ενδιαφέρον να ακούσουμε περισσότερες κιθαρογενείς μελωδίες από δαύτους όπως στο εξαιρετικό ‘ Books As Weapons’. Από δώ και έπειτα αφήνω τη μουσική να μιλήσει!