Nonsun- Goodoldevil (EP)

Οι Nonsun είναι είναι ένα συγκρότημα που μετρά ένα μόλις χρόνο ενεργείας στην underground σκηνή. Προερχόμενοι από την Ουκρανία (αλήθεια πόσες μπαντάρες νέες θα βγάλει αυτή η χώρα; Μου έρχονται πολλές στο μυαλό από κάθε χώρο της μεταλ), δηλώνουν πώς παίζουν sludge αν και οι συνθέσεις τους, τουλάχιστον για μένα, αγγίζουν τον απλησίαστο χώρο της drone (απλησίαστος επειδή λίγοι μεταπηδούν σε αυτό το στάδιο, από τη sludge σε ακόμα πιο αργές συνθέσεις). Οι Nonsun κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP, το ‘Goodoldevil’. Να σημειώσω πώς το group αποτελείται από δύο μόλις μέλη, τα οποία ανέλαβαν εξολοκλήρου όλα τα όργανα και τις ηχογραφήσεις.

Το Ep περιέχει τέσσερα πολύ καλά δεμένα κομμάτια. Κινούνται τα τρία από αυτά πάνω από τα δέκα λεπτά, και παίζουν ανάμεσα στα sludge ατμοσφαιρικά τερτίπια και στις πιο αργές drone συνθέσεις. Συγκεκριμένα, δίσκοι σαν και αυτοί βγάζουν ατελείωτα συναισθήματα, από την επιστροφή που ακούγεται στα ηχεία της κιθάρας, μέχρι τα πομπώδη τύμπανα που ακούγονται σαν την απόλυτη απόκοσμη πομπή. Κομμάτια όπως το Jesus’ Age ειδικά, χαρακτηρίζονται από τη Scott Kelly-like βραχνάδα των φωνητικών, αλλά τα περισσότερα λεπτά του δίσκου είναι instrumental.

To Ep, χαρακτηρίζεται από τα Ambient στοιχεία, τα οποία προσθέτουν τα πλήκτρα και τα εφφέ, δημιουργώντας ένα ισχυρά μαγευτικό αποτέλεσμα (άλλωστε πάντοτε τέτοιες μουσικές στέλνουν το μυαλό σε άλλα επίπεδα). Έχει επίσης και αρκετά σημεία (χαρακτηριστικό παράδειγμα το  Rain Have Mercy), στα οποία διαφαίνονται οι επιρροές από τη stoner και τη post-metal, γεγονός το οποίο απαρτίζει τη ραχοκοκκαλιά του δίσκου αυτού, το πάτημα πάνω στο οποίο θα αναπτυχτεί η ψυχεδελική πινελιά της sludge/drone μουσικής.

Οι Nonsun θυμίζουν αρκετά το στυλ των Sunn O)), χωρίς να είναι πιστά προσκολλημένοι σε αυτό, έχοντας δουλέψει αρκετά το πώς θέλουν να ακούγονται, για να μην είναι απλά μια ξερή παρουσίαση ‘ήχων’, όπως πολλές drone μπάντες που δεν τα κατάφεραν να ξεχωρίσουν.  Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια νύξη για το πόσο καταστροφικό (με την καλή έννοια) είναι το τελευταίο κομμάτι, το ‘Forgotten Is What Never Was’. Ένα ηχητικό έπος, το οποίο θα σε πιάσει στο τέλος του σαν να έχεις μόλις ξυπνήσει από εφιάλτες, ιδρωμένος και φοβισμένος, γιατί άλλωστε η μουσική δεν είναι εκεί για να σε ψυχαγωγήσει, αλλά για να σε συγκλονίσει, να φέρει στην επιφάνεια άλλες πτυχές του εαυτού σου.

Rattenfanger- Epistolae Obscurorum Virorum

Οι Rattenfanger αποτελούν ένα Death metal project από μέλη των Drudkh και Hate Forest (οι οποίοι έχουν διαλυθεί κάμποσα χρόνια). Όλοι αυτοί οι μουσικοί στελεχώνουν τους Rattenfanger και κυκλοφορούν το πρώτο τους δίσκο ‘Epistolae Obscurorum Virorum’, βαδίζοντας στα νέα για αυτούς μονοπάτια του old-school death.

Αρχικά ακούγοντας το δίσκο μου γεννάτε το ερώτημα, μπορεί αυτό το είδος μουσικής να είναι πια καινοτόμο; Σίγουρα χωρίς πειραματισμούς όχι (χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν καλές κυκλοφορίες). Όμως εδώ, οι Rattenfanger πετάνε στην χύτρα της μουσικής όλα τα στοιχεία της black metal που κουβαλούσαν, κάτι το οποίο θα φανεί στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται αυτό το death metal project.

Έχουμε λοιπόν ένα ακραίο δίσκο, με drum blasts, growl φωνητικά, ασήκωτα riffs και αρκετή ενέργεια. Έχοντας πιο ατμοσφαιρικά σημεία, δίνεται βάση χωρίς πολλά πολλά στα τεχνικά σημεία, να οδηγηθεί η μουσική σε ένα απότέλεσμα που θυμίζει τη death, αλλά να μην χάνει την ιδιαιτερότητα των μελών που απαρτίζουν το συγκρότημα. Λάθος τους βέβαια, γιατί θα περίμενε κανείς να δώσουν περισσότερη βάση στις επιρροές τους που θυμίζουν τους Morbid Angel/ Deicide, φτιάχνοντας δηλαδή γρηγορότερες συνθέσεις. Αντιθέτως, παραμένουν σε ένα επίπεδο που καμιά φορά θυμίζει doom metal (πχ στο Nunc Scio Tenebris Lux).

Βέβαια ο δίσκος σαν σύνολο και έπειτα από ακροάσεις δείχνει να έχει να δώσει αρκετά πράγματα, ιδιαίτερα για αυτούς που ψάχνονται περισσότερο στον ακραίο ήχο. Έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην παραγωγή του δίσκου (μπορεί να ακουστεί κάθε λεπτομέρεια) και κομμάτια σαν  το Grimorium Verum, Allegoria De Gula Et Luxuria και Clausae Patent, κολλάνε ιδιαίτερα στον ακροατή. Ισχυρό χαρτί του δίσκου, τα φωνητικά τα οποία εκτελούνται άψογα από Saenko.

Prehistoric pigs- Wormhole Generator

Οι ιταλοί στονεράδες Prehistoric Pigs, με ένα μόλις χρόνο ενεργού δράσης ως μπάντα, κυκλοφόρησαν μέσα στο 2012 το πρώτο τους ολοκληρωμένο δείγμα δουλειάς, το οποίο κυκλοφορεί με τον ψαρωτικό τίτλο ‘Wormhole Generator’. Οι Ιταλοί, παίζουν ένα καλά δεμένο stoner rock, το οποίο είναι instrumental. Instrumental και stoner βλέπεις αρκετά συχνά στο χώρο, κυρίως σε συγκροτήματα που προσανατολίζονται σε southern κατατόπια, πράγμα το οποίο δεν χαλάει καθόλου τον κάθε ακροατή. Προτιμότερο από τα χάλια φωνητικά ή τους στίχους που αφορούν μηχανές, μπύρες, σε κάθε κομμάτι, σε κάθε δίσκο (μπηχτή αλλά όχι για τους Prehistoric Pigs).

Επιστροφή στα του δίσκου λοιπόν. Αποτελείται από εφτά τραγούδια, κλασσικού stoner περιεχομένου. Southern επιρροές, wah pedals, αλητεία και φρεσκάδα. Η μπάντα βγάζει ακατάπαυστη ενέργεια, που σίγουρα θα συμβαίνει το ίδιο και στο σανίδι. Υπάρχουν στιγμές που τα κομμάτια έχουν περισσότερο επαφή με το southern rock, το πρωτογενές stoner των Kyuss, άλλες φορές έχουμε την υπεροχή του fusion στοιχείου στη μουσική. Όλες αυτές οι επιρροές δένουν με σωστό τρόπο, ώστε να παρουσιάζεται ένα αποτέλεσμα αρκετά κοντά στον κλασσικό stoner ήχο, αλλά με μεγάλη ποικιλομορφία στις συνθέσεις.

Ακριβώς αυτή η ποικιλομορφία στις συνθέσεις, είναι αυτή η οποία καθιστά ενδιαφέρον τον δίσκο, και τις μεγάλες χρονικώς συνθέσεις, μιας και δεν υπάρχουν στίχοι να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον. Δυναμικότητα παρουσιάζεται  σε στιγμές όπως στο ‘Interstellar gunrunner’, ‘όπου οι ρυθμοί ανεβαίνουν, όμως στην πληρότητα του ο δίσκος θεωρείται trippy, με τις κιθάρες να αναλαμβάνουν το ρόλο του ‘οδηγού’ στο ταξίδι για τον Νότο. Δυνατά ριφ, ξεσαλωμένο drumming, echoes και πολύ wah. Αρκετά άμεση η μουσική των Prehistoric Pigs, σε στιγμές που νομίζει κανείς ότι ακούει ένα απλό τζαμάρισμα.

Σχετικά με αυτόν τον δίσκο, το μόνο που έχω να πω ήταν ότι υπήρξε μια από τις πιο δυνατές στιγμές για το stoner rock τη χρονιά που πέρασε. Αναμφισβήτητα, ο χώρος αυτός που μεγαλοποιήθηκε τις προηγούμενες δύο δεκαετίες, έχει ακόμα πολλά να προσφέρει στο κοινό και να απασχολήσει θετικά.

Samothrace- Reverence to stone

Άργησα αρκετά να δώσω βάση σε αυτή εδώ την κυκλοφορία, αν και τα νέα για τους Αμερικανούς Samothrace έφτασαν γρήγορα στα αυτιά μου την προηγούμενη χρονιά. Οι σλατζάδες Samothrace κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους full length δίσκο, υπό τον τίτλο ‘Reverence to stone’, περιέχοντας δύο κομμάτια, από τα οποία το πρώτο μετρά δεκαπέντε λεπτά και το δεύτερο είκοσι. Γεγονός που προμηνύει χορταστικά sludge anthems, πολύ ατμόσφαιρα και ταξίδια σε άλλους κόσμους.

Αν έχετε στο νου σας την καφρίλα, οι Samothrace δεν την προσφέρουν. Αντιθέτως, κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Επηρεασμένη από τη blues, δημιουργούν αρκετά πιο μαλακές και blues μουσικές φόρμες, δεν χάνουν όμως τον σκληρό sludge χαρακτήρα τους. Δεν αρκούνται επίσης στην απλή σύνθεση (δηλαδή κάποια riff και τελείωσε), αλλά προσπαθούν για το παραπάνω. Για αυτό το λόγο κάθε κομμάτι που δημιουργούν είναι ένα μικρό έπος, ένα μικρό βιβλίο. Λίγα φωνητικά, πολύ ατμόσφαιρα.

Έτσι ακριβώς και στο ‘Reverence to stone’. Τα δύο κομμάτια του συνδυάζουν άριστα τις καθαρές κιθάρες, με τις βαριές και αργόσυρτες μελωδίες, τα post-metal ανοίγματα και τα καταστροφικά φωνητικά. Με αρκετά προσεγμένη παραγωγή, όπου ακούς ακόμα και το παραμικρό χτύπημα στα ταμπούρα ή την επιστροφή στην κιθάρα, οι Samothrace κερδίζουν για ακόμα μια φορά τις εντυπώσεις. Οι αλλαγές στο ‘When we emerged’ όταν η μπάντα από τις αργές μελωδίες, αγριεύει τον ήχο της, τρέχει το κομμάτι και διαλύει σύμπαντα, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η μπάντα τούτη είναι αρκετά πολυδιάστατη χωρίς να καινοτομεί στο χώρο. Μαζί με τα blues σόλο της κιθάρας στο ‘ A horse of our own’, που τελικά συνδυάζονται περίφημα με τη sludge (είναι άλλωστε και αυτή βγαλμένη από τις φτωχογειτονιές της Αμερικής), είναι από τις δυνατότερες στιγμές του δίσκου.

Εν τέλει, μπορώ να πώ πώς οι Samothrace, οι οποίοι βρίσκονται σε διαρκή κινητικότητα, χαράζουν μια σπουδαία πορεία και είναι από τις τυπικότερες μπάντες του χώρου. Χωρίς να υπερφορτώνουν τη μουσική τους, και έχοντας πάντοτε ανοιχτό μυαλό έφτιαξαν δύο δίσκους που αξίζουν κάθε στιγμή τους, με τον τελευταίο τους να είναι και ο καλύτερος. Δεν χρειάζεται πολύ διάρκεια λοιπόν, ούτε πολλά ζόρια ή fillers. Ένα τριαντάλεπτο γεμάτο μουσική με ψυχή αρκεί. 

Antimob- 'S/T' (LP)

2012. Η κρίση βαθαίνει, η κοινωνική συνοχή καταρρέει. Η μάσκες πέφτουν, κάθε ελευθερία αμφισβητείται και οι δρόμοι ποτίζουν με αίμα. Οι καθημερινές συγκρούσεις και η μέρα με τη μέρα απαγωγή της ελευθερίας ποτίζει τους σπόρους μιας μουσικής που βράζει, την καλλιεργεί και την ωριμάζει. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες γεννιέται, ζει και καταστρέφεται η ελληνική πανκ σκηνή, μέσα στα υπόγεια να μάχεται αδιάκοπα. Καταζητείται, κριτικάρεται για τον DIY χαρακτήρα της αλλά μένει με σταθερό παλμό, να αντικρούει τις επιβολές των καιρών και του mainstream χώρου. Αποτελεί καταφύγιο για πολλά άτομα και ανανεώνεται από νέα ρεύματα της crust που εμφανίζονται 

από το εξωτερικό.

Τέτοια εποχή, επιστρέφουν οι Antimob, μια Αθηναϊκή πανκ μπάντα γνωστή και για τη συνεργασία τους με τους Burial, με την νέα τους κυκλοφορία, όπου αρχικά έγινε γνωστή ως μια κασέτα demo, αργότερα όμως κυκλοφόρησε και σε LP.Περιέχει οκτώ κομμάτια, σπουδαία κομμάτια, αξιομνημόνευτα ένα προς ένα. Η διάρκεια του μόλις γύρω στα είκοσι-πέντε λεπτά, αλλά μπορούμε να πούμε ότι στο περιεχόμενο είναι τόσο πλήρες που δεν χρειάζεται ούτε ένα 

λεπτό παραπάνω.

Η μουσική κινείται γύρω από το χώρο του κλασσικού πανκ/crust, είναι γρήγορη, τρελαμένη, επιθετική και θρασάτη.  Οι κιθάρες τίγκα στο distortion και πάνω σε όλα η φωνή, να ακολουθά ρυθμούς κατάλληλους για sing along σε κάθε τους στίχο. Όσο αφορά τους στίχους, οι Antimob καταπιάνονται με ποικίλα κοινωνικά θέματα, αφουγκράζοντας πλήρως την εποχή που ζούμε και τις καταστάσεις που βιώνει ο απλός, καθημερινός πολίτης. Με απόλυτη ευκρίνεια ενοχοποιούν, υποδεικνύουν και καταδικάζουν εύστοχα και με έξυπνο στίχο τους υπαίτιους των προβλημάτων, όπως και  τους ανθρώπινους αγώνες. Ασκούν κριτική και ανοίγουν έναν δίαυλο επικοινωνίας με το κοινό τους, που σίγουρα θα νιώσει στο πετσί του τη μουσική των Antimob γενικότερα και της κυκλοφορίας τους ειδικότερα.

Κοιτώντας το tracklist και ακούγοντας παράλληλα τον δίσκο, αδυνατώ να διαλέξω το καλύτερο του κομμάτι. Όλα είναι ιδιαίτερα, έχουν δυναμικές στιγμές και αποτελούν διαμαντάκια ακόμα και για τον πιο περίεργο ακροατή. Γιατί υπάρχουν στιγμές που το πανκ τους γίνεται blackened, υπάρχουν όμως και στιγμές που γίνεται άπιαστα groovy και γοργό, θυμίζοντας πολλά ελληνικά πανκ συγκροτήματα, από τα οποία οι antimob έχουν πάρει επιρροές.  Σίγουρα η κυκλοφορία αυτή θα έχει διάρκεια στο χρόνο, θα μείνει και θα ξεσηκώσει, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη μπάντα είτε βρίσκεται σε κάποιο μουσικό στούντιο είτε βρίσκεται κατά τη διάρκεια κάποιας συναυλίας. Εύχομαι σύντομα να ξανακούσουμε νέα τους, και να είναι το ίδιο καταστροφικά με τα του 2012. 

Doomed- In My Own Abyss

Οι Doomed, ή μάλλον, ο Doomed, είναι το προσωπικό project του Γερμανού Pierre Laube. Αυτή η one man band έχει κυκλοφορήσει μόλις δύο δίσκους, μέσα στο 2012 και οι δύο. Ο πρώτος κυκλοφορεί κάτω από τον τίτλο ‘The ancient Path’, ενώ ο δεύτερος ονομάζεται ‘ In my own abyss’. Θεματολογικά συνδεδεμένοι (και στο εξώφυλλο), με το ‘In my own abyss’ να είναι αρκετά πιο ολοκληρωμένος από τον πρώτο, με καλογυαλισμένη παραγωγή και περισσότερα κομμάτια.

Η μουσική του κινείται προς τα αργόσυρτα, doom μονοπάτια αναμειγμένα με νεωτεριστικά post και ατμοσφαιρικά στοιχεία. Το αποτέλεσμα είναι εφτά κομμάτια, μεγάλης διάρκειας (άνω των 7 λεπτών το καθένα περίπου). Από το λιτό Downward, στο Ancient Path και τις κιθαριστικές παρεμβάσεις του, έχουμε συνθέσεις που κινούνται σε ένα αρκετά μεγάλο εύρος ρυθμών και μελωδιών. Σαν σύνολο είναι όλα αρκετά ομοιογενή, τόσο ώστε να νομίζει κανείς πώς μεταξύ τους ως κομμάτια ενός παζλ.

Στο τομέα των φωνητικών, ο Pierre Laube τραγουδά με death χροιά, growl, και δεν θυμίζει τις κλασσικές doom φωνές. Η φωνή λειτουργεί κάτι ως δεύτερο μπάσο, βαθειά, χαμηλή, απόκοσμη. Στο μουσικό τομέα, οι κιθάρες κρατούν τη μελωδία, χρωματίζοντας τη μουσική, και κανένα κομμάτι δεν βγάζει ωμότητα, αντιθέτως βγάζει μελαγχολία και δράμα.

Το ‘In my Own Abyss’ αποτελεί φιλότιμη προσπάθεια, χωρίς να φτάνει το κάτι τέλειο και καινοτόμο. Ωραίες μελωδίες, death/doom ατμόσφαιρα και προσεγμένη δουλειά. Ευχάριστος δίσκος και ένα καλό ξεκίνημα για τη μουσική πορεία των Doomed. 

Important

Φίλοι και φίλες μουσικόφιλοι, το εκπληκτικό artwork του blog που βλέπετε πιο πάνω έχει φιλοτεχνήσει ο Νίκος, όπου μπορείτε να δείτε τα έργα του στο εξής λίνκ: http://www.facebook.com/pages/Paintings-and-Artworks-by-MALK/229629007048829

Όσοι έχετε μπάντα και ενδιαφέρεστε για artwork μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί του!