Samothrace- Reverence to stone

Άργησα αρκετά να δώσω βάση σε αυτή εδώ την κυκλοφορία, αν και τα νέα για τους Αμερικανούς Samothrace έφτασαν γρήγορα στα αυτιά μου την προηγούμενη χρονιά. Οι σλατζάδες Samothrace κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους full length δίσκο, υπό τον τίτλο ‘Reverence to stone’, περιέχοντας δύο κομμάτια, από τα οποία το πρώτο μετρά δεκαπέντε λεπτά και το δεύτερο είκοσι. Γεγονός που προμηνύει χορταστικά sludge anthems, πολύ ατμόσφαιρα και ταξίδια σε άλλους κόσμους.

Αν έχετε στο νου σας την καφρίλα, οι Samothrace δεν την προσφέρουν. Αντιθέτως, κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Επηρεασμένη από τη blues, δημιουργούν αρκετά πιο μαλακές και blues μουσικές φόρμες, δεν χάνουν όμως τον σκληρό sludge χαρακτήρα τους. Δεν αρκούνται επίσης στην απλή σύνθεση (δηλαδή κάποια riff και τελείωσε), αλλά προσπαθούν για το παραπάνω. Για αυτό το λόγο κάθε κομμάτι που δημιουργούν είναι ένα μικρό έπος, ένα μικρό βιβλίο. Λίγα φωνητικά, πολύ ατμόσφαιρα.

Έτσι ακριβώς και στο ‘Reverence to stone’. Τα δύο κομμάτια του συνδυάζουν άριστα τις καθαρές κιθάρες, με τις βαριές και αργόσυρτες μελωδίες, τα post-metal ανοίγματα και τα καταστροφικά φωνητικά. Με αρκετά προσεγμένη παραγωγή, όπου ακούς ακόμα και το παραμικρό χτύπημα στα ταμπούρα ή την επιστροφή στην κιθάρα, οι Samothrace κερδίζουν για ακόμα μια φορά τις εντυπώσεις. Οι αλλαγές στο ‘When we emerged’ όταν η μπάντα από τις αργές μελωδίες, αγριεύει τον ήχο της, τρέχει το κομμάτι και διαλύει σύμπαντα, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η μπάντα τούτη είναι αρκετά πολυδιάστατη χωρίς να καινοτομεί στο χώρο. Μαζί με τα blues σόλο της κιθάρας στο ‘ A horse of our own’, που τελικά συνδυάζονται περίφημα με τη sludge (είναι άλλωστε και αυτή βγαλμένη από τις φτωχογειτονιές της Αμερικής), είναι από τις δυνατότερες στιγμές του δίσκου.

Εν τέλει, μπορώ να πώ πώς οι Samothrace, οι οποίοι βρίσκονται σε διαρκή κινητικότητα, χαράζουν μια σπουδαία πορεία και είναι από τις τυπικότερες μπάντες του χώρου. Χωρίς να υπερφορτώνουν τη μουσική τους, και έχοντας πάντοτε ανοιχτό μυαλό έφτιαξαν δύο δίσκους που αξίζουν κάθε στιγμή τους, με τον τελευταίο τους να είναι και ο καλύτερος. Δεν χρειάζεται πολύ διάρκεια λοιπόν, ούτε πολλά ζόρια ή fillers. Ένα τριαντάλεπτο γεμάτο μουσική με ψυχή αρκεί.