Search This Blog

Saturday, May 4, 2013

Important #2

Λοιπόν, ladies and gentlemen, με μεγάλη χαρά ανακοινώνω την συνεργασία μου με το ελληνικό webzine metal-paths. To link του site μπορείτε να το βρείτε εδώ: http://www.metalpaths.com/! Φυσικά θα προσπαθήσω να μην χάνομαι απο το sludger's inferno, είτε αυτό σημαίνει ότι θα αναδημοσιεύω κριτικές που κάνω ή κάποια άλλα κείμενα. Cheers!





P.S RIP στον μεγάλο Jeff Hanneman. Η μεταλ σκηνή έχασε ένα απο τα μεγαλύτερα ταλέντα της, και εμείς έναν ακόμα παιδικό ήρωα! 

Sunday, April 28, 2013

Πανδημία- Μοντέρνα Πανούκλα


Από τις πιο ταραγμένες μουσικές σκηνές του πλανήτη, το ελληνικό punk κατακλύζεται από ενέργεια και ζωντάνια, μιας και πολλά ανερχόμενα πια σχήματα κρατάνε τα ηνία του χώρου, περιοδεύοντας σε όλη την Ελλάδα και δίνοντας σκληρές εμφανίσεις και αυτοργανωμένους χώρους και μη. Συνδυάζουν τον αναρχικό παλμό με punk μελωδίες, άλλοτε με πιο rock στοιχεία, άλλοτε ταξιδεύοντας προς σκληρότερα είδη μουσικής. Αυτό το μήνα, κυκλοφορεί λοιπόν και η νέα κυκλοφορία των ‘Πανδημία’, ένα LP που πρώτα το ακούσαμε όλο στο bandcamp της μπάντας, αλλά στη συνέχεια αναμένεται να κυκλοφορήσει και σε υλιστική μορφή. Το όνομα του LP, ‘Μοντέρνα Πανούκλα’, φανερώνει το λογοπαίγνιο για τη σάπια καθημερινότητα μας, και όλος ο δίσκος αποτελεί φόρο τιμής για την κατάληψη στη Villa Amalias!

Οι Πανδημία ανεβάζουν τον πήχη ψηλά, ηχογραφούν εννέα καλοδουλεμένα κομμάτια, μνημεία σκληρού ήχου, με αρκετές rock επιρροές και κιθαριστικά σημεία που ξεφεύγουν από τις καθιερωμένες punk μουσικές φόρμες. Έπειτα από μια επιβλητική εισαγωγή, με τις κιθάρες να θυμίζουν μεταλ καταστάσεις, ανοίγεται ένας punk ορίζοντας, ο οποίος σπάει απευθείας κόκκαλα χωρίς ενδοιασμούς. Το λαρύγγι του frontman μας ξυπνά άκρως επιθετικά συναισθήματα, και κάθε κομμάτι τους έχει κάτι ιδιαίτερο να μας μιλήσει για αυτό, μια ιστορία να ξετυλίξει μπροστά μας, φέρνοντας τη ζοφερή παγκόσμια πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας.

Ο ήχος τους δουλεμένος, πειθαρχημένος, με σωστές δομές και συνοχή. Οι ‘Πανδημία’ απορρέουν απίστευτη ενέργεια καθώς περνάνε τα λεπτά και καταφέρνουν και συνδυάζουν το αναρχικό punk των 80’ς με πιο σύγχρονα ροκ στοιχεία, θυμίζοντας παλιές χρυσές εποχές αγγλικού πανκ-ροκ και όχι μόνο. Ακούγοντας το δίσκο, καταλαβαίνει κανείς ότι το μπάσο παίζει σπουδαίο ρόλο στις συνθέσεις, με πρωτότυπα και κολλητικά ριφ, ενώ οι κιθάρες έρχονται να συμπληρώσουν τον ήχο των Πανδημία, σε ρυθμούς γεμάτους εκφραστικότητα. Οι νότες σου κολλάνε εύκολα στο κεφάλι, χωρίς να είναι απαραίτητα cheesy.

Συνολικά, το LP ακούγεται πολύ ευχάριστα, διαπαιδαγωγεί και επιμορφώνει όπως θα λέγαμε υπό άλλες περιστάσεις! Ο καταλληλότερος φόρος τιμής για τις καταλήψεις και τους αυτόνομους χώρους και ένα μοντέρνο soundtrack είναι γραμμένος από τους ‘Πανδημία’ ακριβώς σε αυτόν τον δίσκο. 

Monday, April 15, 2013

Universe217- Never


Δύο περίπου χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, επιστρέφει ένα από τα πιο αγαπητά συγκροτήματα του ελληνικού underground. Οι Universe217, τους οποίους είχαμε την ευκαιρία να τους ακούσουμε σε αρκετά live αυτόν τον καιρό, μιας και η μπάντα είναι μια από τις πιο σκληρά εργαζόμενες, κυκλοφορούν το ‘Never’, ένα δίσκο πραγματικό οδοστρωτήρα και για εμένα ίσως και το καλύτερο της καριέρας τους μέχρι στιγμής. Αν παραβλέψουμε ίσως το λίγο αδιάφορο εξώφυλλο ( με ένα πολύ ωραίο λογότυπο βέβαια), το εσωτερικό του δίσκου άξιζε την αναμονή μετά το εξαίρετο ‘Familiar Places’.

Η συνταγή είναι η γνωστή. Doom και sludge ατμοσφαιρικά τερτίπια, κολλητικά ενίοτε ριφ, συναίσθημα και μια φωνάρα στο μικρόφωνο. Ο ήχος τους πιο επιβλητικός από ποτέ, και οι συνθέσεις αρκετά δουλεμένες. Η μπάντα παρουσιάζει και κομμάτια όπως το ‘Enter/Mark my word’(μόνο σε εμένα φαίνεται άραγε πώς άνετα είναι ένα κομμάτι αυτά τα δύο;) , ‘Electrified’, τα οποία κυρίως κινούνται σε βαρύτερα και λιγότερο ατμοσφαιρικά επίπεδα, ενώ αντίθετα, κομματάρες όπως το ‘She’, το ‘Stay’ και το ‘Never’ είναι γεμάτες από αργόσυρτες μελωδίες, ακουμπάνε τη sludge( κυρίως το Never) και την post αργή μουσική, αλλά παραμένουν στο προσωπικό στυλ των Universe217.

Τα ambient στοιχεία προσδίνουν έναν αρκετά συναισθηματικό τόνο στη μουσική του συγκροτήματος, καθώς και τα εξαίρετα φωνητικά που ακούμε από τα live κιόλας.  Γενικά υπάρχει μια ομόφωνη από τους οπαδούς ομολογία ότι στις studio δουλειές τους οι Universe217 ‘χάνουν’ λίγο, απ’όσα μπορεί να ακούσει κανείς και να δεί σε ένα live τους. Προσωπικά δεν νομίζω πώς συμβαίνει κάτι τέτοιο, και το ‘Never’ είναι ο δίσκος που το αποδεικνύει αυτό, μιας και δεν λάχει σε δυναμικότητα και ποιότητα ούτε στο ελάχιστο.

Ελπίζω να συνεχιστεί αυτή η πορεία που έχουν χαράξει οι Universe217 και να μην στραβώσει κάπου η μπάντα, μιας και έχουν ήδη τρείς αρκετά ποιοτικές δουλειές και σίγουρα θα αναμένεται και συνέχεια. Μέχρι τότε, αναμένουμε για το Shamans of Grief για να τους απολαύσουμε όπως πρέπει, παρέα με τους Agnes Vein και τους Dreamlongdead! Και επειδή είναι απλά ένα κομμάτι του tour των Universe217 αν έχετε τη δυνατότητα να τους πετύχετε κάπου, να το πράξετε! 

Friday, April 12, 2013

Ruined Families- Blank Language


Η ελληνική underground σκηνή χτυπά ξανά. Και αυτή τη φορά μέσα στην καρδιά, κάτω από τη ζώνη και τα συναφή.  Κοινώς, έχουμε να κάνουμε με το LP των Ruined Families, οι οποίοι παίζουν βαρύ και ασήκωτο hardcore, με grind στοιχεία, με punk στοιχεία και με περισσή ενέργεια την οποία δείχνουν μέσα από κάθε τους κυκλοφορία, αλλά και όπως θα δούμε σύντομα και πάνω στο σανίδι. Το νέο τους LP, με τον τίτλο ‘Blank Language’ ανύψωσε τη μπάντα ένα σκαλοπατάκι παραπάνω από τις προηγούμενες δουλειές, και κυρίως από το EP που είχαν κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν.

Με τα κομμάτια να κινούνται κλασσικά στο γνωστό ολιγόλεπτο όλεθρο, κάθε ένα από αυτά είναι ένα τρίλεπτο κονσέρτο από δυναμικότητα, ζωντάνια, αγανάκτηση, πόνο και θυμό.  Τα περισσότερα από αυτά τρέχουν, χωρίς να βασίζεται η μπάντα στο γόητρο των ριφ, αλλά μπερδεύοντας μουσικά με γρήγορες εναλλαγές και σκοτεινά πατήματα, κάνοντας τον δίσκο δύσκολο να χωνευτεί αλλά όταν αυτό γίνει να αγκαλιάσει τον ακροατή με μοναδικό τρόπο. Σε περιπτώσεις όπως του ‘208’ και το ‘Easy livin’ η μπάντα ακούγεται περισσότερο punk(σκοτεινότερο και βιαιότερο), κρατώντας τα hardcore στοιχεία στα φωνητικά κυρίως.

Στο στιχουργικό τομέα, που είναι άλλωστε και προσωπικό φετίχ, μπορώ να πώ ότι είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από το brainfuck που προκαλεί η μπάντα. Και τα καταφέρνει πολύ καλά, αναφέροντας ζητήματα όπως η γονική καταπίεση, η κοινωνική επανάσταση, η σημερινή ζωή-φυλακή, η ανάγκη για πτώση κάθε τείχους μεταξύ των κρατών και πολλά ακόμα, καθημερινά ζητήματα που αφήνουν μια πικρή γεύση στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η μουσικές εκρήξεις, τα φωνητικά που φτύνουν αίμα και η συνολική ατμόσφαιρα συνθέτουν την κατάλληλη μουσική υπόκρουση για τέτοιου είδους προβληματισμούς.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω, πώς παρόλο που θεωρώ τον δίσκο έναν από τους καλύτερους της χρονιάς και της ελληνικής σκηνής φέτος (και άξια λαμβάνει έναν τέτοιο τίτλο από όλους), θα ήθελα να δώ τη μπάντα να δουλεύει πιο μεθοδικά την παραγωγή της, όχι απαραίτητα με το να την αποκρυσταλλώσει και να ‘χαλάσει’ ότι χαρακτηρίζει τον ήχο των ruined families.  Ακόμη, θα ήταν ενδιαφέρον να ακούσουμε περισσότερες κιθαρογενείς μελωδίες από δαύτους όπως στο εξαιρετικό ‘ Books As Weapons’. Από δώ και έπειτα αφήνω τη μουσική να μιλήσει!

Friday, March 29, 2013

Jess And The Ancient Ones- Astral Sabbat EP


Είχα καιρό να επιστρέψω γράφοντας κάποια λόγια για δίσκους που ακούω ή που άκουσα γενικά. Και αυτό, όχι επειδή τώρα δεν έχω ακούσει αρκετά καλά πράγματα αλλά επειδή λίγα ήταν που με κράτησαν προσηλωμένο σε αυτά. Σημεία των καιρών μάλλον. Αλλά πρόσφατα έπεσε στα αυτιά μου, το νέο EP των ‘Jess and the Ancient ones’, ενός Φινλαδικού μουσικού σχήματος που παίζει φανταστικά αυτό που πρεσβεύει, το οποίο είναι μια θάλασσα γεμάτη 70’s rock, doom ήχους, λίγο heavy rock σε παλαιότερα κομμάτια της και έχει ψυχεδελική διάθεση. Δεν θα μπώ στο τρυπάκι της κατηγοριοποίησης γιατί πραγματικά τα βρίσκω σκούρα με τους συγκεκριμένους. Το 2012 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ομότιτλο δίσκο, αλλά επέστρεψαν ξανά με ένα Ep τριών κομματιών.

Όπως προείπα, οι Jess and the ancient ones, ηχογράφησαν μόλις τρείς κομμάταρους, αλλά διόλου δεν μας χαλάει αυτό γιατί τα έχουμε ξαναπεί, κάλλιο ένα μπόμπα EP παρά ένα full length γεμάτο fillers. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και εδώ. Τα κομμάτια όλα κινούνται στο γνωστό σε όλους μας vintage 70’s ήχο, με ξέφρενους ρυθμούς πλήκτρων και τσαμπουκαλεμένες κιθάρες. Αυτό βέβαια που τραβάει κάθε προσοχή είναι τα φωνητικά από την Jess, παθιασμένα και ακριβώς μέσα στο μαγευτικό vintage τοπίο που ζωγραφίζει η μουσική τους. 

Να σημειώσουμε ότι το ‘Long and Lonesome Road’, είναι στην πραγματικότητα διασκευή από τους Shocking Blue, ενός rock συγκροτήματος που βρήκε απήχηση στο τέλος των 60’ς με 70’ς. Το EP περιέχει πραγματικά τα πάντα: Από το δυναμικό Astral Sabbat, τίγκα στις surf rock επιρροές και στα πλήκτρα που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ραχοκοκκαλιά της σύνθεσης. Στη συνέχεια έρχεται η διασκευή του δίσκου, που απλά απογειώθηκε στα χέρια του συγκροτήματος. Ερωτικά φωνητικά και αστείρευτη ενέργεια, χωρίς να εκλείπει μια πιο doom και σατανική ατμόσφαιρα στο ροκ των Φιλανδών.  Το More than Living είναι αρκετά πιο χαλαρό, πιο ταξιδιάρικο κομμάτι, με καθαρές κιθάρες, μελωδικά σόλο στα πιο ‘σκληρά σημεία’ του κομματιού, όμορφα και εξαίσια φωνητικά και το γνωστό bluesy άγγιγμα που θυμίζει μουσικές από άλλες εποχές.

Έπειτα από το όχι και τόσο σπουδαίο για εμένα δίσκο των Graveyard, το κάρμα με αποζημιώνει με έναν καλό δίσκο στο ύφος που παραπέμπει σε 40 χρόνια πίσω(πέρασαν άραγε τόσα;). Και με το εύφορο έδαφος που βρίσκει το vintage rock στην εποχή μας, άργησε να έρθει και μια κυκλοφορία σαν και αυτή και το 2013. Long live the 70’s! 

Wednesday, March 13, 2013

One for the good old times


Teenage mode on:

Δεν συνηθίζω να κάνω τέτοια ποστ στο blog και γενικότερα. Δεν μου αρέσουν τόσο πολύ οι συναισθηματισμοί και οι αναπολήσεις. Αυτό ίσως είναι και  η εξαίρεση. Όπως πληροφορήθηκα εγώ και όλοι οι λοιποί της ροκ/μέταλ μουσικής σαν σήμερα πέθανε ο Clive Burr. Ποιος ήταν ο Clive Burr; Ήταν ο drummer των τριών πρώτων άλμπουμ των Iron Maiden! Ναι καλά ακούσατε των Iron maiden. Σήμερα αν ρωτήσεις τον μέσο μεταλλά για αυτή τη μπάντα θα αρχίζει να κράζει σεντόνια και να χύνει άπειρο δηλητήριο όπως όλοι μας άλλωστε. Ξεπουλημένοι, αδιάφοροι πλέον μουσικά και άλλα τέτοια πολλά. Γιατί όμως ο θάνατος του να σημαίνει πια τόσα πολλά για κάποιον; Όπως και με τον θάνατο του Dio όταν φεύγουν τέτοια άτομα από τη ζωή νιώθω κάτι να χάνεται και από εμένα. Να πάμε λίγο πίσω τον χρόνο;

Οι εποχές του γυμνασίου και γενικά της παιδικής ηλικίας είναι αυτές που καθορίζουν στην μετέπειτα πορεία τον άνθρωπο είπε ο Freud και πολλοί ακόμα. Είσαι λοιπόν γυμνάσιο και ανακαλύπτεις τον σκληρό ήχο για πρώτη φορά. Πρώτο όνομα που ακούς είναι φυσικά οι Iron Maiden. Αγοράζεις μετά κάτι από δαύτους, και που πάει το μάτι σου; Στο Number of the beast φυσικά. Ναι εκεί όχι στο Fear. Στο Number of the beast, όπου έχουμε Harris, Dickinson, Murray, Smith και Burr στα drums. Εννοείται πώς ότι ακούγεται εκείνη την περίοδο μετατρέπεται σε καλτίλα. Και στη συνέχεια όταν προχωράς παρακάτω ανακαλύπτεις δύο δισκάρες καθαρού heavy με punk στοιχεία, το Iron Maiden και το Killers.
Όλα αυτά χαρακτηρίζονται από την έκρηξη αδρεναλίνης στο drumming του Burr, την λιτότητα που τον χαρακτηρίζει. Δημιουργεί ύμνους αυτή η μουσική. Και έχουμε κομματάρες όπως Killers, Iron Maiden, Phantom of the Opera, Invaders, Run to the Hills, WrathchildRemember Tomorrow που ξέρεις ότι δεν θα έβγαιναν ποτέ αν δεν υπήρχε ο Burr (και ο DiAnno για τους πρώτους δύο δίσκους αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Πές μου λοιπόν όταν είσαι πιτσιρικάς και προσπαθείς να πιαστείς από κάπου, ακολουθείς ένα συγκεκριμένο μοτίβο ζωής αλλά γαμιέσαι από παντού (κοινωνία, σχολείο κτλ), και το μόνο που σου μένει είναι η μουσική σου και οι φίλοι σου τότε πώς να μείνεις απαθής όταν πεθαίνει ένα παιδικό είδωλο;

Ε σε πιάνει κάτι..και είναι αυτές οι αναμνήσεις που σου έρχονται και συνοδεύουν τις δισκάρες. Γιατί ότι και να λέμε περί μουσικής, αν δεν υπήρχαν αυτές οι κυκλοφορίες δεν θα είχε ακολουθήσει τίποτα άλλο. Έτσι κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος, όπως και ο Burr χάνεται ένα κομμάτι του εαυτού σου, χάνεται και το παιδί μέσα σου. Αλλά όσες φορές και αν πεθάνουν η μουσική τους τους αναγεννά και πάλι και πάλι. Εύχομαι και σήμερα να δημιουργούμε τέτοιος παιδικούς ήρωες, εύχομαι η μουσική μας να μείνει σαν ανάμνηση έστω και σε κάποιον γιατί έτσι πάει, είμαστε αυτά που μας χαρακτηρίζουν, και αυτά είναι προβολές των εξωτερικών μας ερεθισμάτων. Απλά πρέπει λίγο να νιώσουμε ότι ο καιρός περνά και θα αρχίζουν να χάνονται χαρακτήρες τέτοιοι (εύχομαι τουλάχιστον να ζήσουν για πάντα οι Sabbath).

Για σήμερα λοιπόν δεν θα κάνω τίποτα. Δεν θα βγώ από το σπίτι. Θα κάτσω να ακούσω τους δίσκους που συμμετείχε ο Clive, να χτυπηθώ και να αναπολήσω. Τι δισκάρα είναι το ομότιτλο ρε πούστη… Και όλα γενικά. Για σήμερα λοιπόν και για πάντα και πάντοτε ότι και αν ακολουθήσει, όποια underground διαμάντια και αν ξετρυπώσουμε, Up the fucking Irons. Clive ζείς!

Sunday, February 10, 2013

Enshadowed-Magic Chaos Psychedelia


Δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την τελευταία full-length δισκογραφική δουλειά των Ελλήνων μπλακ μεταλλάδων Enshadowed. Έπειτα από μια σειρά από split και compilation δίσκους, επιστρέφουν το 2013 με έναν δίσκο που προσωπικά βρήκα άψογο συνθετικά. Μιλάμε ακριβώς για το ‘Magic Chaos Psychedelia’ όπου κυκλοφόρησε μέσα στον Ιανουάριο και υποδέχτηκε τον νέο χρόνο με μεγάλη δόση ‘μαυρίλας’.

Ο δίσκος μετρά εννέα συνθέσεις. Εννέα κομμάτια ακατάπαυστης old-school black, η οποία θυμίζει mayhem, φέρνει όμως και προς έναν καθαρότερο ήχο και περισσότερο προσεγμένο. Αν μπορούσα να περιγράψω ακριβώς τι αφήνει ο δίσκος πίσω, θα έλεγα πώς μου αφήνει ότι ακριβώς και ένας δίσκος των Vektor (ναι ναι των θρασάδων Vektor, καλά διαβάσατε), όπου νιώθεις πώς το κάθε κομμάτι είναι ένα διαπλανητικό ταξίδι.

Ακούμε τα drums να σκίζουν τον αέρα, και η μπάντα ξεκινά και από  το πρώτο κιόλας κομμάτι, το ‘Stay Throne Of It’, με άγριες διαθέσεις, με γρήγορα και κοφτά ριφ, πάντα βγαλμένα από την μαύρη άβυσσο του black metal. Συγκεκριμένα, το τραγούδι ‘ Black Holes, Death planets’, μπορώ να πω πώς μόνο και μόνο για αυτό το κομμάτι αδημονώ να ακούσω live τους Enshadowed. Αφηνιασμένο, γρήγορο και θανατηφόρο. Ακριβώς έτσι κινούνται και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια, με τη μουσική να χαλαρώνει στα ‘Inner Psy-Trip’ και σε άλλες στιγμές (Surrealistic Shade και  Magic Chaos Psychedelia). Η παραγωγή μπορώ να πώ πώς έχει ενισχύσει ένα πιο prog αίσθημα στο Black metal των Enshadowed. Μόνη στιγμή που με κούρασε θαρρώ, είναι τα στοιχεία εξ ανατολάς στο ‘Magic Chaos Psychedelia’, χωρίς να σταματώ να το θεωρώ από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου αυτού.

Κλείνοντας και συνοψίζοντας, έχω να πώ μόνο πώς όσοι γουστάρετε old-school στο black metal σας, δώστε ευκαιρία στις Ελληνικές μπάντες, και ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Δεν θα χάσετε. Η Ευρώπη έχει ακόμα πολλά να δώσει στο Black metal