Jess And The Ancient Ones- Astral Sabbat EP

Είχα καιρό να επιστρέψω γράφοντας κάποια λόγια για δίσκους που ακούω ή που άκουσα γενικά. Και αυτό, όχι επειδή τώρα δεν έχω ακούσει αρκετά καλά πράγματα αλλά επειδή λίγα ήταν που με κράτησαν προσηλωμένο σε αυτά. Σημεία των καιρών μάλλον. Αλλά πρόσφατα έπεσε στα αυτιά μου, το νέο EP των ‘Jess and the Ancient ones’, ενός Φινλαδικού μουσικού σχήματος που παίζει φανταστικά αυτό που πρεσβεύει, το οποίο είναι μια θάλασσα γεμάτη 70’s rock, doom ήχους, λίγο heavy rock σε παλαιότερα κομμάτια της και έχει ψυχεδελική διάθεση. Δεν θα μπώ στο τρυπάκι της κατηγοριοποίησης γιατί πραγματικά τα βρίσκω σκούρα με τους συγκεκριμένους. Το 2012 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ομότιτλο δίσκο, αλλά επέστρεψαν ξανά με ένα Ep τριών κομματιών.

Όπως προείπα, οι Jess and the ancient ones, ηχογράφησαν μόλις τρείς κομμάταρους, αλλά διόλου δεν μας χαλάει αυτό γιατί τα έχουμε ξαναπεί, κάλλιο ένα μπόμπα EP παρά ένα full length γεμάτο fillers. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και εδώ. Τα κομμάτια όλα κινούνται στο γνωστό σε όλους μας vintage 70’s ήχο, με ξέφρενους ρυθμούς πλήκτρων και τσαμπουκαλεμένες κιθάρες. Αυτό βέβαια που τραβάει κάθε προσοχή είναι τα φωνητικά από την Jess, παθιασμένα και ακριβώς μέσα στο μαγευτικό vintage τοπίο που ζωγραφίζει η μουσική τους. 

Να σημειώσουμε ότι το ‘Long and Lonesome Road’, είναι στην πραγματικότητα διασκευή από τους Shocking Blue, ενός rock συγκροτήματος που βρήκε απήχηση στο τέλος των 60’ς με 70’ς. Το EP περιέχει πραγματικά τα πάντα: Από το δυναμικό Astral Sabbat, τίγκα στις surf rock επιρροές και στα πλήκτρα που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ραχοκοκκαλιά της σύνθεσης. Στη συνέχεια έρχεται η διασκευή του δίσκου, που απλά απογειώθηκε στα χέρια του συγκροτήματος. Ερωτικά φωνητικά και αστείρευτη ενέργεια, χωρίς να εκλείπει μια πιο doom και σατανική ατμόσφαιρα στο ροκ των Φιλανδών.  Το More than Living είναι αρκετά πιο χαλαρό, πιο ταξιδιάρικο κομμάτι, με καθαρές κιθάρες, μελωδικά σόλο στα πιο ‘σκληρά σημεία’ του κομματιού, όμορφα και εξαίσια φωνητικά και το γνωστό bluesy άγγιγμα που θυμίζει μουσικές από άλλες εποχές.

Έπειτα από το όχι και τόσο σπουδαίο για εμένα δίσκο των Graveyard, το κάρμα με αποζημιώνει με έναν καλό δίσκο στο ύφος που παραπέμπει σε 40 χρόνια πίσω(πέρασαν άραγε τόσα;). Και με το εύφορο έδαφος που βρίσκει το vintage rock στην εποχή μας, άργησε να έρθει και μια κυκλοφορία σαν και αυτή και το 2013. Long live the 70’s!