Nonsun- Goodoldevil (EP)

Οι Nonsun είναι είναι ένα συγκρότημα που μετρά ένα μόλις χρόνο ενεργείας στην underground σκηνή. Προερχόμενοι από την Ουκρανία (αλήθεια πόσες μπαντάρες νέες θα βγάλει αυτή η χώρα; Μου έρχονται πολλές στο μυαλό από κάθε χώρο της μεταλ), δηλώνουν πώς παίζουν sludge αν και οι συνθέσεις τους, τουλάχιστον για μένα, αγγίζουν τον απλησίαστο χώρο της drone (απλησίαστος επειδή λίγοι μεταπηδούν σε αυτό το στάδιο, από τη sludge σε ακόμα πιο αργές συνθέσεις). Οι Nonsun κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP, το ‘Goodoldevil’. Να σημειώσω πώς το group αποτελείται από δύο μόλις μέλη, τα οποία ανέλαβαν εξολοκλήρου όλα τα όργανα και τις ηχογραφήσεις.

Το Ep περιέχει τέσσερα πολύ καλά δεμένα κομμάτια. Κινούνται τα τρία από αυτά πάνω από τα δέκα λεπτά, και παίζουν ανάμεσα στα sludge ατμοσφαιρικά τερτίπια και στις πιο αργές drone συνθέσεις. Συγκεκριμένα, δίσκοι σαν και αυτοί βγάζουν ατελείωτα συναισθήματα, από την επιστροφή που ακούγεται στα ηχεία της κιθάρας, μέχρι τα πομπώδη τύμπανα που ακούγονται σαν την απόλυτη απόκοσμη πομπή. Κομμάτια όπως το Jesus’ Age ειδικά, χαρακτηρίζονται από τη Scott Kelly-like βραχνάδα των φωνητικών, αλλά τα περισσότερα λεπτά του δίσκου είναι instrumental.

To Ep, χαρακτηρίζεται από τα Ambient στοιχεία, τα οποία προσθέτουν τα πλήκτρα και τα εφφέ, δημιουργώντας ένα ισχυρά μαγευτικό αποτέλεσμα (άλλωστε πάντοτε τέτοιες μουσικές στέλνουν το μυαλό σε άλλα επίπεδα). Έχει επίσης και αρκετά σημεία (χαρακτηριστικό παράδειγμα το  Rain Have Mercy), στα οποία διαφαίνονται οι επιρροές από τη stoner και τη post-metal, γεγονός το οποίο απαρτίζει τη ραχοκοκκαλιά του δίσκου αυτού, το πάτημα πάνω στο οποίο θα αναπτυχτεί η ψυχεδελική πινελιά της sludge/drone μουσικής.

Οι Nonsun θυμίζουν αρκετά το στυλ των Sunn O)), χωρίς να είναι πιστά προσκολλημένοι σε αυτό, έχοντας δουλέψει αρκετά το πώς θέλουν να ακούγονται, για να μην είναι απλά μια ξερή παρουσίαση ‘ήχων’, όπως πολλές drone μπάντες που δεν τα κατάφεραν να ξεχωρίσουν.  Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια νύξη για το πόσο καταστροφικό (με την καλή έννοια) είναι το τελευταίο κομμάτι, το ‘Forgotten Is What Never Was’. Ένα ηχητικό έπος, το οποίο θα σε πιάσει στο τέλος του σαν να έχεις μόλις ξυπνήσει από εφιάλτες, ιδρωμένος και φοβισμένος, γιατί άλλωστε η μουσική δεν είναι εκεί για να σε ψυχαγωγήσει, αλλά για να σε συγκλονίσει, να φέρει στην επιφάνεια άλλες πτυχές του εαυτού σου.